HOME / Egypte / Egypte reisverhalen

Ik ben nog steeds alleen reizende in het westelijke deel van de Egyptische woestijn; vanmiddag heb ik een servicetaxi gecharterd en ben op weg naar oase dorp Farafra. Dit moet de kleinste oase van de regio zijn. Ik zit met drie ander Egyptenaren in de taxi en door het open waait hete lucht naar binnen.

Het is midden in de zomer en het is snikheet. Als de auto ook maar een beetje afremt voel je overal op je lichaam ontstaan.

Het devies is dan ook de hele dag water te drinken ook al denk je dat je geen dorst hebt. Ik dommel af en toe weg achter in de auto en zie door m’n zware oogleden een landschap van grote vlakke zandvlaktes onderbroken door grote grijze stenen en af en toe een klein lemen huisje.

Het is half zeven als ik in Farafra aankom waar zo’n 3000 mensen, meeste bedoeïenen blijken te wonen. Ik check in in een hostel aan de grote weg en eet wat verderop bij een klein eethuisje dat toepasselijk Hussein heet. Gelukkig zijn ze nog open want het is een van de weinige restaurantjes hier. 

Ik kijk samen met wat lokale mensen naar de TV voor het hostel; deze staat op een gammel tafeltje en er zijn wat mensen hiernaartoe gekomen om ook te kijken. Nu de zon is ondergegaan is er een briesje opgestoken en het is hier behaaglijk – eindelijk.

Ik heb gisteren bij het hostel een tour geboekt naar de witte woestijn, een van de bezienswaardigheden en hoogtepunten in de regio. Maar eerst moeten we naar het lokale politiebureau om een soort van verklaring af te leggen.

Naar mijn weten ben ik constant gevolgd in de westelijke woestijn waar ik mij nu in begeef, wellicht alleen voor m’n eigen veiligheid. 

Nadat ik mij daar heb gemeld kunnen we met z’n drieën (Ahmed en de chauffeur) de jeep instappen en richting onze eerste stopplaats gaan. We rijden langs de ruïnes van Fort Farafra, waar het dorp naar vernoemd is; m’n gids vertelt dat als er gevaar dreigde alle bewoners naar het veilige fort kwamen waar zij elk een andere kamer kregen toebedeelt. 

Bahariyya

In tijd van vrede werden er door de desbetreffende mensen alvast voorraden aangelegd zodat in geval van een omsingeling genoeg te eten en drinken was voor een tijd. Nu rijden we de grote weg weer op en laten het stoffige oasedorp achter ons.

We rijden richting Bahariyya en komen na ongeveer 20 km rijden onze eerste rotsformaties tegen. Het heet hier Sahra al-Beida.  

De witte woestijn heeft een witte, romige kleur en massieve krijtrotsformaties die ontstaan zijn als een resultaat van occasionele zandstormen in het gebied. De woestijn is gevormd uit de resten van microscopische zeedieren, die ongeveer 80 miljoen jaar geleden hier leefden in de zee. Na de verdwijning van de zee was de wind verantwoordelijk voor de erosie tot de hedendaagse rotsformaties. Afhankelijk van de samenstelling en de hardheid van rotsen en hun lagen ontstonden bizarre structuren zoals paddenstoelen, torens of handvormen.  

Met een beetje fantasie kun je honden, een nijlpaard, kamelen en andere wezens in deze opmerkelijke rotsformaties zien. We rijden helemaal naar de prominente rotsen die ze hier Twin Peaks noemen waar iets verder de witte woestijn ophoudt. Daar achter ligt de zwarte woestijn. Op de terugweg stoppen we bij wat ze hier de kristallen berg noemen; ik geniet van het indrukwekkende uitzicht op heuvels, rotsen en wit zand.

In de middag word ik keurig netjes bij m’n hotel afgezet waar ik een douche neem of het zweet en zand van mijn lijf te wassen. Beneden in de lobby ontmoet ik een Egyptenaar die in Nederland heeft gewoond en mij uitnodigt voor een lunch. Ik wandel met hem mee en het blijkt dat ik de enige toerist ben in het hele Bedoeïenen dorp. 

Kijkend naar de stoffige straten en de lokale vrouwen die prachtige bewerkte jurken en blouses dragen lijkt het wel of ik 100 jaar terug in de tijd ben beland. Ik zie traditionele architectuur; eenvoudig, glad, zonder opsmuk en alles in de kleur van modder. Ik beland in een klein lemen huisje waar een bord met rijst en een stukje vlees wordt aangeboden. Bestek ontbreekt volkomen.

De man spreekt goed Engels en vertelt over de film en boek The English Patiënt wat ik redelijk ken.

Oorlogsverhalen

Hij vertelt over het feit dat dit wel degelijk echt is gebeurd maar dat het verhaal behoorlijk is aangepast. De Engelsman in het boek is geen Brit maar een Hongaar. Ook werd hij niet geteisterd door verbrandingen en/of een gebroken hart. Hij was een avonturier die in 1942 een Duitse spion door de Westerse woestijnen (waar we dus nu zijn) langs de Engelse linies in Egypte wist te brengen. Ook de Engelse organisatie Long Range Desert Group die ook in de film wordt genoemd was echt – deze patrouilleerden in deze regio om geen Duitse of Italiaanse soldaten te laten infiltreren.  

Na het eten hangen we nog wat waarna ik terugga naar m’n hotel. ’s Avonds zit ik met m’n grote tas klaar om even later naar het tankstation te sjokken. De hitte is weg maar de bus is laat – een uur later als gepland komt hij aanrijden en stopt. Het wordt duidelijk dat de bus knotsvol zit en dat hij mij geen plaats kan bieden helaas. 

Terug in het hotel mag ik plaats nemen boven in een grote lobby en hoef niets te betalen. ’s Morgens zou ik een nieuwe poging wagen. Ook dan zou ik 2,5 uur moeten wachten tot de bus eindelijk komt aanrijden.

Farafra is een kleine oasestad zonder bus- of treinstation. Je kunt gewoonweg op een aantal vaste punten je hand ophouden (en heen en weer bewegen) aan de hoofdweg om een bus of (service) taxi tot staan te brengen. Een vaste plek is het benzinestation.

Farafra – Cairo: er gaan twee bussen per dag naar de hoofdstad via Bahariyya; eentje om 10:00 ’s morgens en eentje om 22:00. Prijs is EL 27 en de duur is ongeveer 8 tot 10 uur.

• Naam : Al-Badawiyya safari en Hotel

Adres : Farafra (hoofdweg)

Prijs : EL 10 (slaapzaal)

Tel.nr. : 012 2148343

Email : badawya@link.com.eg

Inhoud:

Prima hotel gelegen aan de hoofdweg in Farafra zo’n 200 meter ten noorden van het befaamde pompstation waar bussen stoppen. Het is een mooi groot lemen gebouw met een grote open lobby en verschillende soorten kamers.

Alle kamers zijn schoon maar het is een populaire plaats voor groepen en overlanders dus het kan ook weleens vol zitten. Je kunt hier ontbijten (geen diner) en er is ook een mogelijkheid om tours te boeken naar o.a. de “white dessert”.

TOUR witte woestijn:

Er zijn een aantal mensen die je hier mee kunnen nemen met een tour naar de witte woestijn op een tour. Een daarvan werkt bij het hostel waar ik heb geslapen (zie overnachting). 

• TIJD : 0900 – 1330 tour
• PERSONEN : gids en chauffeur
• PRIJS : 75 EL (halve dag)

Meenemen: water, snackje, geld (kleingeld), vestje, zonnebril, zonnecrème, petje, lange mouwen shirt.