Saquilisi

Een man “helpt” mij naar het kleine doorgangetje wat naar achter de terminal leid en waar een grote bus staat met “Saquisili” op de zijkant – maar dat is toch het transportbedrijf? De bus schijnt ook naar het dorp te rijden en wel direct begrijp ik.

Vlug de bus in die helemaal leeg is en ik vraag hoe laat we vertrekken want dit is meestal een slecht teken. Iets geërgerd door mijn vraag zegt de chauffeur, tenminste ik ga ervanuit dat het de chauffeur is, dat hij over 1 minuut gaat.

Ik ga zitten op stoel 1 en zie nu ook lokale mensen aan komen lopen – een man met een schaap onder z’n armen die met een hele lege bus precies naast mij komt zitten. De geur van het schaap komt me tegemoet maar ik kan alleen denken aan de vraag waar hij het beestje heeft gelegd, want in de bus is hij niet!

Nog een aantal mensen met bolhoedjes en capes komen de bus in en deze rijdt inderdaad na een minuut weg. Eerst scheurt de bus door de straten van Latacunga om op bijna elke hoek hard op de rem te stappen, te stoppen en mensen in te laten. Dat betekent aanhaken en springen want als er been binnen is geeft de chauffeur plankgas.

Binnen 10 minuten zit de bus tjokvol en “vliegen” we bijna door het landschap richting het marktstadje. Onderweg wordt nog een paar keer gestopt zonder aantoonbare reden wat de sommige mensen beweegt direct te roepen “go” – blijkbaar is er geld te verdienen in de plek waar we heengaan. Het gas wordt er weer opgezet en de meeste mensen stappen uit bij wat het centrale pleintje in Saquisili moet zijn.

Waar zal ik eerst heengaan vraag ik mij af als ik opeens mijn buurman met z’n “waar” zie weglopen? Ik besluit de man met het schaap die ik inmiddels “Jaap” heb gedoopt te volgen. 

Het is ongeveer 10 blokken lopen, iets buiten de stad als ik steeds meer mensen met een schaap of varken aan een touw zie lopen en/of onder de arm.

Vanaf de weg zie ik in de verte een afgebakend terrein met prikkeldraad en heel veel trucks eromheen en de geur zegt genoeg.

Eerst zie ik mensen die achter een stal staan of op de grond zitten met balen gekleurd touw (om de beesten mee vast te maken neem ik aan?) en stapels groen voer. Dan een aantal eettententjes met biertafels en dan de uiteindelijke markt.

Het eerste afgezette gedeelte is gevuld met koeien – hier kun je nog rustig doorheen lopen al moet je opletten dat je niet eindigt met een baal stront onder je schoenen – je markttocht begint tenslotte nog maar net. De beesten zijn na bekend - ik ben veel meer geïnteresseerd in de mensen op deze markt. 

Kleur-explosie

Mannen en vrouwen met fel gekleurde capes om, sjaals en natuurlijk de altijd aanwezige Panama en vilten hoeden in allerlei kleuren. Sommige hebben zelfs een “pauwen” veer bevestigd aan de zijkant.

Ik loop naar de varkens- en biggenafdeling en hier hetzelfde chaotische tafereel – gillende biggetjes en mensen die schapen omkeren om de “andere” kant te bekijken. Handjeklap en een nieuwe deal is gesloten.

Vrouwen lopen met een hele kudde aan varkens door de menigte heen zonder ook maar ergens op te letten en trekken en sleuren om de mokkende beesten op plaats van bestemming te krijgen. Een aantal lokale toeristen maar nog geen witkop te bekennen gelukkig – ik wil dit eerst alleen allemaal ontdekken. Het laatste gedeelte is het meest interessante en ook het meest drukke – schapen en lama’s.

Die laatste schieten tegen het hek aan als mensen langs komen wandelen en snappen niets van de ophef die mensen maken om foto’s van ze te maken.

Hier kun je ook het makkelijkste foto’s nemen van de prachtige kopers met prachtige felgekleurde gewaden die het veel te druk hebben met de koopwaar. Ik wandel om het hek heen, waar wat paarden te koop staan, tussen de vrachtwagens die behoorlijk stinken door de balen stront achterin, en maak hiervandaan wat plaatjes. Dan laat ik mijzelf terug in het geweld van beesten en mensen meeslepen al moet je hier wel uitkijken voor je spullen. 

Gelukkig kom ik zonder kleerscheuren en strontschoenen aan de andere kant waar wat kinderen een glas hele dikke melk, wat gefermenteerde mais melk moet zijn, wegslurpen terwijl moeder de borst geeft aan de allerkleinste. 

Deze is op verschillende plekken in de stad; stukken weg zijn afgezet en straten staan vol met kramen. Ook de pleinen zijn bezet op de centrale na.

Een veelvoud aan producten – van groenten en fruit, tot verschrikkelijk veel eetstalletjes waar alles wordt gekookt en gebakken wat wij in de vuilnisbak gooien tot ijzerwaren, schoenen en kleding.

Vrouwen met bolhoedjes zitten op een krat achter hun waar en eten een plastic zakje met bonen en saus leeg terwijl de buren de laatste nieuwtjes uitwisselen.

Foto’s worden niet op prijs gesteld en als ik onopvallend een kiekje probeer te schieten, kijkt de vrouw met haar platte witte stoffen hoed net op en wordt ik weer ‘ns met de dood bedreigd. 

Op zoek naar een tafel 

Ik heb best trek gekregen en ga op zoek naar een restaurantje; Saquisili heeft alles te koop maar een bord eten (en gaarne niet op de markt zelf) is een zoektocht.

Terwijl ik langs eerst langs de plaatselijke doodskistwinkel loop en daarna de hoedenmarktstalletjes passeer zie ik de bus terug naar Latacunga staan en besluit deze te nemen en daar wat te gaan eten.

In de bus schiet mij iets te binnen en ik grijp naar m’n blocnootje in m’n broekzak – ik schrik even en zoek in m’n andere zak waar ik bijna zeker van weet dat ik hem daar niet heb terug gestopt na m’n bezoek aan de beestenmarkt. 

Ik herinner mij een moment waar ik langs een kraam stond en mensen begonnen te duwen toen een auto wilde passeren. Het meisje achter mij wat ik boos aansprak op haar nodeloze geduw moet toen het blocnote voor een portemonnee hebben aangezien in m’n broekzak en een greep hebben gedaan.

Ik hoop dat ze erg blij is met een paar witte bladzijden – helaas heb ik haar niet gesnapt. In het stadje twijfel ik of ik de befaamde marmot zal bestellen voor een keertje; kijkend naar de prijs (13 euro omgerekend) doet mij anders besluiten.

Terug in het hostel zie ik de vrouw des huizes nog steeds in haar ochtendgewaad rondlopen.