München (Oktoberfeest)

Met m’n aantekeningen in m’n hand loop ik door de douane en bestudeer op een kaartje de “S-bahn” stations die ik moet nemen. Ik ben nu in het noordoosten van de stad en moet naar het zuidoosten.

Een uurtje later sta ik met m’n sporttas op een winderig leeg perron van het “S-bahnstation” Hohenbrunn en wandel naar het kleine witte kerkje wat daar staat.

Ik klop op de deur van een groot huis met een aantal bijgebouwen en er wordt open gedaan door een Duitse mevrouw. Of ik bij de grote groep hoor? Ja, ik denk het wel. Ze brengt mij naar een groot wit huis en daar laat een Latijns meisje mij binnen. In perfect Engels stelt ze zich voor en vertelt dat de meeste de stad in zijn en dat ik zelf mag weten waar ik ga slapen. Ik wandel door het gigantische grote huis en open hier en daar wat deuren van kamers.

Overal liggen matrassen op de grond en hier en daar persoonlijke kleding en tassen. In een kamer waar nog niemand z’n spullen heeft neergezet zet ik m’n tas neer en wandel terug naar de “huiskamer” waar ik verder kennis maak met de anderen.

Stilte voor de storm

Ik haal m’n fles drank tevoorschijn maar er is hier voldoende om een week dronken te worden. Later komen nog wat mensen waarvan sommige ook nog het centrum ingaan; ik besluit vanavond “rustig” aan te doen om morgen uit m’n dak te gaan. Aan de grote tafel praten we wat, drinken we wat en vragen elkaar waar we hebben gereisd en waar we “Juan Pablo” hebben ontmoet die het spil is in dit alles.

De prijs die we moeten betalen is zo laag omdat het huis nagenoeg lees is (kunnen we niets stuk maken ook) en er alleen matrassen op de grond liggen. We hebben het hele huis gehuurd en de poet gedeeld door het aantal mensen. Als het tegen middernacht loopt wandel ik naar m’n eenzame matras in de gigantisch grote kamer en probeer wat te slapen.

Het enige wat ik mij nog kan herinneren is dat wanneer de grote groep binnenkomt, dronken als een lor ik wat geschreeuw hoor, rennen op de gangen en dat m’n deur een aantal keer werd opengedaan. 

In de trein betaal ik wat  ik een ieder schuldig ben – voor drank, de slaapplaats en natuurlijk de feesttenten waar alles inclusief is. Twee Duitse jongens die de tentkaarten, wat het meest belangrijk is, hebben geregeld hebben dit eerder gedaan en de prijs is echt belachelijk laag.

We moeten een keertje overstappen en komen aan bij station Theresienwiese – dit terrein wat midden in de stad ligt is een hele omgebouwde stad in de stad met een heuse ontvangstpoort met daarop “wilkommen zu OktoberFest”.

We wandelen over het terrein heen op zoek naar “onze” tent en zien bijna iedereen in lederhosen en ik baal er een beetje van dat ik er zo “normaal” uitzie – zo vallen we wel echt op. Terwijl aan de rand van dit grote festivalterrein het standbeeld “Frau Bavaria” toekijkt op ons lopen wij langs talloze worsten, gok- en biertenten! Er schijnt zelfs speciaal bier te worden gebrouwen voor dit gigantische uit de hand gelopen Beierse feest.

Het is nog maar elf uur als we ons opmaken om onze eerste tent in te gaan “Hippodrom”. Toepasselijker kan het niet aangezien ik mij herinner dat de disco waar we in 1991 tijdens onze tweede zuipvakantie te “Benidorm” ook zo heette. Het schijnt een van de 16 “grote” tenten te zijn en ik heb gelezen in een folder dat dit alweer de 174^ste OktoberFest is, ongelooflijk. 

Oktoberfest

Door een mevrouw in een traditionele “dirndl” jurk worden we naar boven geëscorteerd en krijgen twee biertafels aangeboden. We bestellen allemaal bier die een seconde later worden aangereikt zoals dat hier gaat; hangend aan de armen van de “arme” juffrouw talloze bierkelken die ze hier “MaB” noemen allen gevuld met een liter bier.

De mensen die vanochtend het ontbijt hebben overgeslagen omdat ze de kater van gisterenavond nog niet verwerkt hadden beginnen na het eerste glas zich al te roeren. De rest moet nog even op gang komen – het is notabene nog ochtend!

Bier en vlees

Om ons heen kijkend zien we dat we de enige “buitenlanders” zijn – wij hebben een donkere jongen maar ook veel uit Latijns Amerika bij ons en zoals wij naar de “Duitsers” kijken zo worden wij door hen bekeken. Na de eerste, volgt de tweede en de derde.

Nu begin ik het ook te voelen en het is dan ook precies op tijd als we een aantal grote borden met eten krijgen aangereikt – ook bij de prijs inbegrepen. Zoals het in Duitsland gewend is, veel vlees, aardappelen en vette jus. Na het eten gaan we echt los alleen is het jammer dat we boven op een balkon zitten; wat wel prachtig is dat je hiervandaan zo naar de gigantische massa feestende mensen beneden kan kijken.

Allemaal zittend aan biertafels gaat er wat bier doorheen. Er staat een blaaskapel te spelen en we komen nu langzamerhand achter onze tafels vandaan en beginnen te dansen. Je kunt ook helemaal bovenover lopen al is het een behoorlijke klus je tafel weer terug te vinden. Zeker als je bent wezen plassen. 

Om drie uur wandelen we richting de biertuin om daarna het festivalterrein weer op te lopen. Daar ontmoeten we nog meer leden die zich aansluiten bij onze groep en alleen de tweede tent betaald hebben.

Iemand heeft een fles rum of whisky meegenomen en er wordt gerollebold op een strook gras. Buiten moeten we een uurtje wachten, wat wel de hele middag lijkt.

Eindelijk mogen we bij de tweede tent naar binnen; ook hier een polsbandje. De tent lijkt even groot al is het tentzeil hier geel maar onze tafel blijkt nu beneden te zijn midden in het feestgedruis. Precies wat we nodig hebben. Meer bier en iedereen begint nu echt goed dronken te worden. Shirts gaan uit, mensen gaan eerst op de banken staan en daarna op de tafel.

Nu worden we door personeel in ieder geval vermaand het een beetje rustig te houden – sommige shirts gaan weer aan en de tafel wordt weer ingeruild voor de bankjes. Voordat we het weten is het elf uur en staan we op straat. Ik kan mij niets herinneren dat we naar huis zijn gegaan (misschien zijn sommige wel inde stad gebleven) en hoe laat ik op bed lag. Wel weet ik dat ik als enige in de kamer lag te pitten.