Turpan

HOME / China / China reisverhalen

In het plaatsje Liyuan zit ik met een andere westerse reizigster te wachten op de trein die ons straks hopelijk naar Turpan gaat brengen. Het lijkt hier eerder op het Oostblok dan Oriëntaals met oerlelijke grote, nietszeggende appartementenblokken. Er groeit geen plantje of geen boom en alles is beton en steen.

Op het perron worden we door een conductrices op de goede plek gezet voor de trein die om 21:30 zou moeten vertrekken. Ik probeer te slapen wat maar gedeeltelijk lukt vanwege de luid pratende conductrices die elkaar blijkbaar een tijd niet hebben gezien en/of gesproken en een aantal snurkende medepassagiers. 

Opeens realiseer ik mij dat we al een tijd stilstaan. Eerst ga ik er vanuit dat we wachten op een tegemoetkomende trein maar als er al een aantal zijn gepasseerd valt deze optie weg. Ik vraag wat rond en verneem dat er een tornado verderop huishoudt en dat we wachten tot deze voorbij raast.

De machtige Gobi woestijn

We staan middenin de Gobi woestijn en er wordt aan ochtendgymnastiek gedaan door op de spieren te slaan en gepraat maar niemand zeurt of gaat tekeer. De snurker is wakker geworden als de trein inmiddels weer rijdt. Twee uur later staan we weer stil en heeft de man al een liter bier in zijn kraag terwijl hij mij glazig aankijkt en niet begrijpt dat ik in de vroege ochtend zijn aanbod afsla om mee te drinken. 

Ik kijk naar buiten waar de wind waait en het bewolkt is door de zandstorm die woedt – we zien weinig.

Terwijl we een noedelsoep bestellen waar MSQ inzit; dit is verboden in Europa en we proeven waarom, is het een dag van stoppen en rijden.

Even voor vieren worden de pasjes opgehaald en krijg je daarvoor in de plaats je eigenlijke treinticket terug; dit is het sein dat we er bijna zijn en dat mag ook wel – we hebben 10 uur vertraging gehad. Op het station van Daheyan stappen we uit en het is zeer winderig en koud. 

We zijn verstoken van informatie aangezien alles gesloten blijkt op het station en de mensen om ons heen gaan niet naar Turpan, helaas. We vragen een gids van een grote groep Maleisische toeristen waar we een lokale bus kunnen nemen en vragen tussen neus en lippen door of we niet meekunnen. Begrijpelijkerwijs kan hij daar niet aan beginnen en wenst ons succes.

De woestijnkou

Kleumend staan we verderop langs de weg als er een grote bus stopt en dezelfde gids ons maant om alsjeblieft binnen te komen. Bijkomend van de kou achterin de bus horen we door de luidspreker de gids vertellen dat de klok twee uur vooruit wordt gezet wat tumult veroorzaakt in de bus.

Er moet gebeden worden en wat we begrijpen gebeurt dit door verschillende mensen in de bus op verschillende tijden? Als de rust is wedergekeerd in de bus legt hij uit dat een windstorm de trein heeft vertraagd en dat alle verkeer plat heeft gelegen. Turpan is qua temperatuur het heetste plekje van het land en deze kan oplopen tot boven de 50C – 65C schijnt het record te zijn. 

Ook was de stad wederom een belangrijke stad op de zijderoute. Nu blijkbaar nog want er staan rijen met vrachtwagens te wachten om de stad in te mogen.

Als we uitstappen in de stad waar het nu zo’n 30C is bedanken we iedereen terwijl we het dure hotel van de mensen in de bus achter ons laten en onder een prachtige druivenhaag doorlopen naar de weg. Vlakbij vinden we een ander hostel en ook daar lukt het de prijs behoorlijk te laten zakken.

In de bazaar die zich tegenover ons hostel bevindt en grotendeels onder golfplaten verborgen is zien we een mengelmoes van mensen en kleding. 

De provincie Xinjiang in het uiterste Westen van China is sowieso anders – heel anders. De mensen zien er anders  uit dan in China, ze praten anders, ze eten anders, ze hebben een andere religie en het land ziet er heel anders uit! Xinjiang betekent letterlijk nieuwe grens en de veelal moslims die hier wonen willen liever bij Turkije of Centraal Azië horen dan bij China.

Vechten om autonomie

Autonomie is al eeuwenlang hun droom maar zolang de grond zo’n 30% van alle olie in China behoudt probeert de regering zoveel mogelijk Han Chinezen naar deze regio te lokken. We zien op de markt noten, fruit, dadels, schapenkoppen en –poten en bergen met Chinese rommel die ze gelukkig ook hier verkopen.

In een bijna lege ruimte die op een verlaten keet lijkt staan een wirwar van plastic tafeltjes en stoelen. Achter de tafels in het midden staan vrouwen met hun gril en kookpannen en de kinderen mogen dienst doen als ober en serveerster. Even geschreeuw omdat we niet op de goede stoeltjes gingen zitten maar even later genieten we van een heerlijke schotel gegrild kippenvlees (hopelijk) met Turks brood. 

Een uur later lig in bed.

In de bazaar ontbijten we en kijken met grote interesse naar de kachelpijpen die de broodbakkers vol met broodjes hangen om ze vervolgens met prikhaken eruit te halen en als een frisbee op de stapel te gooien en te koop aan te bieden.

We nemen de lokale bus totdat deze om onduidelijke redenen stopt en we moeten onderhandelen over een plekje op een stuk hout wat als plateau dient achter een motorfiets.

De lokale mensen vinden het prachtig om deze houterige Westerse toeristen samen met hen op zo’n vervoermiddel te zien en wijzelf ook. Voor de zuid poort van de Jiaohe ruïnes zet hij ons af en lopen we de heuvel op waar de best bewaarde en grootste woestijnstad ter wereld zich bevindt. 

Het lijkt op een eiland op een groot plateau gescheiden door een diepe vallei aan alle kanten. We kijken naar beneden en zien naast wat druivenplantages, een paar huisjes en wat grazende ezels. 

Op de foto

De stad is net als Pompeï goed bewaard gebleven en wachttorens, poorten, wegen, gangetjes, kloosters en kelders zijn nog goed te onderscheiden. We zijn vroeg en dus is het nog erg stil in deze 6500 tellende oude stad waar we nu alleen de wind horen huilen door de met van klei gemaakte bakstenen huizen.

Op een houten vlonder die het mooiste uitzicht over de ruïnes heeft staan twee dames gekleed in traditionele kleding wachtend tot zij toeristen kunnen verlokken tot hetzelfde en samen op de foto kunnen.

Wijzelf doen niet mee aan dit overdreven toeristische gedoe maar nemen wel een prachtige foto als een Chinese toerist zich laat verleiden. Deze Chinese garnizoensstad is gebouwd voordat islam hier zijn intrede deed en om die reden is alles gebaseerd op het Boeddhisme. 

En zelfs nu het Islamisme de boventoon voert, het is niet zo rechtlijnig als elders – vrouwen zijn trots en soms vaak de baas, ze gaan gesluierd maar grote delen zijn zichtbaar en er wordt gerookt, gedronken en alles gaat in harmonie met de man.

>> Lees ook over de prachtige kasbah Aït Ben Haddou in Marokko. 

Bij het nabijgelegen stuwmeer eten we onze lunch en daarna houden we een driewieler taxibusje aan voor de weg naar huis. Als ik als langste voorin wil stappen merk ik dat mijn stoel geen rugleuning heeft en dat de accu tussen mijn benen staat met een wirwar van draden die door het hele karretje als een jungle krioelen. 

We genieten niet lang van het open dak want het karretje stopt er onderweg mee en de man tilt banken omhoog om de dradenmassa te controleren. Een paar minuten later rijden we weer om voor de stad nog een keer pech te hebben.

Het stoomwagentje

Geen idee hoe we het hebben gedaan maar we halen nog twee mensen op en we komen gebroken het wagentje uit en betalen de chauffeur. In de bazaar liggen de verkopers te doezelen op hun koopwaar, spelen Chinees schaak of prijzen hun producten aan. Na te hebben gegeten in de bazaar hoor ik dat de directe bus naar Hotan net weg is en ik spring bijna uit mijn vel dat iedereen nu wel blijkt te weten hoe laat de bus gaat.

Ik koop direct een ticket voor morgen. Terug op het busstation komt een jongetje naar mij toelopen die drie Engelse vragen op mij afvuurt zonder het antwoord af te wachten. Ik kijk hem na en zie hem trots tussen zijn ouders plaatsnemen die glimlachend mijn kant uitkijken. 

Als ik mijn duim opsteek komt de man naar mij toegelopen en geeft me een handvol druiven als dank. Ik neem afscheid van Martha die helaas teruggaat naar het oosten en loop terug naar het hostel. 

Het dichtbijzijndste treinstation is dat van Daheyan dat zo’n kleine 60 km ten noorden van Turpan ligt. Minibusjes brengen je daar in een uurtje heen en kosten ongeveer 8 Yuan. Ze rijden heel geregeld.

Het busstation ligt in het hart van het centrum aan de drukke Laocheng Lu straat.

Turpan – Hotan: de bus vertrekt in de loop van de morgen (dagelijks) en komt ook in de loop van de morgen aan. Check goed de tijden in het busstation.