Jiuzhaigou Nationaal park

HOME / China / China reisverhalen

Het is elke keer een opluchting als je de juiste bus hebt gevonden in China. Maar net als je denkt dat dit een lekkere relaxte rit wordt wordt bij de eerst bocht de eerste sigaret opgestoken; door de chauffeur zelf notabene, terwijl er boven zijn hoofd een bordje hangt niet roken.

De eerste twee uur gaan over grote vierbaanswegen en de chauffeur houdt de snelheidscamera’s scherp in de gaten. 

We schieten lekker op alvorens we de grote weg afdraaien en ik een helse weg verwacht, aangezien er 10 uur voor de rit staat terwijl het op de kaart niet zo veel voorstelt.

Chaos alom

Als we de bergen indraaien en vragen of in ieder geval de medepassagiers niet meer willen roken, zien we met eigen ogen wat we allang weer kwijt en vergeten waren: de grote aardbeving van 2008! Wegen en bruggen zijn weggeslagen, akkervelden en treinrails onklaar gemaakt en duizenden dakloos geworden.

Nu is het een grote chaos hier; voor de bevolking zijn er duizenden blauwwitte containers neergezet als tijdelijk huis en draaien werklui overuren met het opknappen, herstellen, restaureren van wegen en bruggen. 

Het is een grote bouwplaats met kranen, beton mortel en morrende vrachtwagens die zand vervoeren. Daaromheen krioelt het doorgaande verkeer over betonplaten en onverharde wegen om zo snel mogelijk dit alles achter zich te laten.

De route is prachtig; diepe valleien, bergpassen, landbouwgrond die afgedekt is met plastic, kolkende rivieren en dorpjes. Je voelt de temperatuur dalen in de bus als je buiten de bomen afnemen en de sneeuw toenemen. Panorama’s met besneeuwde bergtoppen en nu ook bijna Tibetaanse huizen met de kleuren rood, geel, wit en grijs.

De wegwerkers zien er steeds meer oriëntaals uit en bestaan voornamelijk uit vrouwen!

Het is nog net licht als we in Jiuzhaigou vallei aankomen en ik snel naar de kofferruimte om mijn tas eruit te halen en op te zoek te gaan naar een hostel. Verspreid in de Jiuzhaigou vallei liggen negen dorpen, die de naam geven aan het gebied (Jiuzhaigou betekent negen dorpen vallei).

Met een stoftas op mijn rug wandel ik langs de dure hotels richting de ingang van het park waar (als het goed is) betaalbare hostels zijn. Er komt een jongen op mij afgelopen met een rekenmachientje waarop 50 op de display staat. 

Ervan uitgaande dat dit de prijs is wil ik ook weten wat voor kamer het is en hij schrijft op een papiertje standard. Op zijn Chinese kaartje kan ik niets wijs worden, alleen dat het niet in mijn reisgids staat en het waarschijnlijk een nieuw hostel is wat altijd goed is voor de prijs.

Klein Tibet

Het dorp doet Tibetaans aan met allemaal balkonnetjes, felle kleuren en gekleurde tekeningen op de muren. Het afgelegen gebied werd eeuwen door Tibetanen en Qiang bewoond. Pas in 1972 werd het gebied officieel door de overheid ontdekt en werd er op grote schaal hout gekapt. Dit stopte in 1979 toen de Chinese overheid dit verbood en het gebied in 1982 aanwees als nationaal park.

Ik wandel achter de jongen een luxe kamer in en verwacht dat hij dit wil laten zien tegen een hogere prijs om daarna te zeggen dat hij ook kamers heeft van 50Y maar dit blijft achterwege. Krijg ik dit alles voor omgerekend 5 euro? 

Als de jongen de sleutel overhandigd ga ik op zoek naar mankementen (geen heet water bv) want dit is te mooi om waar te zijn maar vind niets en geniet de avond van mijn super-de-luxe kamer al is het koud vanwege het gemis van een kachel.

>> Lees ook over het prachtige water natuurpark Plitvice in Kroatië. 

Vroeg loop ik naar de ingang van het park waar het al behoorlijk druk is. Ik probeer wat van de prijs af te halen om mijn rijbewijs als studentenpas te laten zien, maar daar trapt het meisje achter de balie niet in. Omdat er gevraagd wordt of ik ook een busticket wil kopen voor in het park vraag ik hoe dit werkt maar dan wordt het stil. 

Een man die alles aanhoort legt uit dat het park veel te groot is om lopend te zien en vertelt dat bussen constant heen en weer rijden en je overal in- en uit mag stappen om de hoogtepunten te zien. Ik neem de bus helemaal naar de andere kant van het park om vervolgens een mix van lopen en bussen terug te nemen naar de entree. 

Het Bamboe- en 5 kleuren meer

Het bekende Bamboe meer is mijn eerste echte stop en hier zie ik waarom ze dit het sprookjesbos noemen; het water is kraakhelder en het blijkt dat bomen en planten gewoon doorgroeien onder water – bepaalde mineralen schijnen hier de oorzaak toe te zijn.

Naast de meren, is het panorama prachtig met besneeuwde bergpieken, herfstachtige kleuren in de bomen en veel naaldbos. Ook schijnen hier nog wilde panda’s, takin’s en de gouden aapjes voor te komen.   

Om de grote drukte een beetje te vermijden probeer ik zoveel mogelijk te lopen over de houten vlonders die als wandelpaden tussen de meren fungeren. Het volgende meer is wellicht nog indrukwekkender aangezien het water hier een behoorlijke stroming heeft vanwege de watervallen waar je helemaal omheen kunt lopen. Prachtige paarse bloemen maken dit wonderlijke park compleet. 

Het vijfkleuren meer verraad al dat het meer verschillende kleuren heeft, maar bij dit meer heeft zelfs het menselijk oog moeite om te onderscheiden wat er boven- en onderwater te zien is. Hinderlijk zijn de meutes Chinezen die allemaal een voor een op de foto willen, sommige volledig in traditionele kleding.

Jiuzhaigou Nationaal park: 

D.m.v. stukken te lopen en te bussen ga ik dwars door het hele park heen totdat ik bij Zechawazhai aankom, een kleine Tibetaanse nederzetting te midden van al die meren.

Ik ben niet de enige die op het idee is gekomen juist hier te lunchen en ik zie hier de enige “blanke” toergroep buiten zitten rond de picknicktafels. Het is prijzig en druk en ondanks het feit dat het er allemaal prachtig uitziet met tientallen Tibetaanse vlaggen eet ik elders.

Na een lange dag slenteren door het park besluit ik terug te gaan en een busticket voor morgen te regelen en dat is maar goed ook; er gaat welgeteld een bus naar Songpan! Het is koud in mijn kamer dus ik besluit uit te eten en beland in een klein restaurantje waar een groep Chinezen zich schransend, spugend, smakkend en gorgelende tegoed doet aan een kom noedels. 

Daarna zwalk ik door de enige straat van het dorp terug naar m’n koude hok en lees wat onder de warme dekens voordat ik het licht uitdoe.

Het busstation is ongeveer 3 km ten oosten van Jiuzhaigou stad gesitueerd en het moet ongeveer een kilometer van de ingang van het nationale park afliggen (ook ten oostelijk).

Jiuzhaigou – Songpan: er gaat een bus per dag om 07:30 naar Songpan om daarvandaan noordelijker te reizen (Songpan ligt naar het zuidwesten). Prijs is 40Y en de rit duurt ongeveer 2,5 uur.