Huangshan

HOME / China / China reisverhalen

De stadsbus brengt me naar het zeer moderne en efficiënte busstation waar ik de bus neem naar Tanghou. Onderweg wordt de bebouwing steeds minder, het landschap wat meer droger en de huizen zijn hier wit met grijs en grijze dakpannen.

In m’n reisgids lees ik dat ik de provincie Anhui inrijdt – een combinatie van twee steden die hier in de provincie gesitueerd zijn. Het is een over het algemeen arme provincie met veel “buitenlandse” arbeiders. De bus stopt heel toevallig (niet) voor een hotel en ik check, samen met een Fransman die ik in de bus heb ontmoet, in.

Ik spreek af met de Fransman – omdat hij van plan is hetzelfde te doen als ik – en wandelen het hotel uit. Op straat ontmoeten we twee Chinese meisjes waarmee we samen een taxi nemen naar waar het tickethuisje staat van de meest bekende bergpiek van China – Huang Shan – de gele bergen.

Aan de voet van de berg moeten we het astronomische bedrag van Y230 betalen als entree voordat we de klim mogen beginnen naar de Cloud Valley tempel. Het is 7,5 km klimmen en de mist is hier zo dik dat we niets zien op wat dragers na die in tegenovergestelde richting komen. Dit is natuurlijk ook het mystieke en heilige van deze plek. 

Ze hebben van alles bij zich op hun rug; van bouwmateriaal tot voedsel en van vuilnis tot drinken. De tocht is zwaar, ook omdat het vochtig is maar de zon niet schijnt en je dus niet precies weet wat verstandig is om te dragen. Het pad slingert over gladde keitjes vanwege de vele regen die hier valt.

Top van de White Goose

Het valt me overigens op dat wij de enige twee Westerse toeristen zijn, en er behoorlijk wat vooral jonge chinezen de tocht maken. Als het begint te spetteren wordt het oppassen geblazen aangezien de kleine tegels spekglad worden en de weg wordt smaller en steiler naarmate we hoger komen. Na verloop van tijd zien we wat gaten in de mist komen en zien we de granieten pieken die mysterieus overkomen en waar deze tocht zo bekend om is. 

De wandeling wordt hier pas echt interessant aangezien je elke keer wordt verrast door het optrekken en het betrekken van de mist. Na 2,5 uur klimmen zijn we op de White Goose heuvelrug aangekomen en het is pittig te noemen. Kijkend om ons heen zien we wel degelijk wat vele kunstenaars voor ons hebben gezien – en geïnspireerd.

Jaren later zouden scenes uit de film Avatar van deze berg te herleiden zijn.

Lopende langs de relingen zien we allemaal hangsloten hangen en daarin zijn, als we het goed zien, namen gegraveerd. We lopen wat rond en genieten van het uitzicht wat af en toe adembenemend is.

De Fransman zou eerst boven op het plateau een hostel zoeken maar besluit dan toch samen met mij terug te gaan. Het voelt zwaar aan in mijn knieën als we 1,5 uur later beneden staan, en teruggaan naar ons hostel om daar in de grote wat klinische eetzaal waar dat foeilelijke groene grastapijtje ligt en veel spiegels hangen wat te eten. 

Ik besluit terug naar m’n kamer te gaan, nog wat te lezen en voordat ik ga slapen nog (proberend) een kokend hete douche te nemen.   

Er schijnt in het noorden van het dorp een busstation maar gezien heb ik het nooit (en weet ook niet of het echt bestaat). Bij aankomst werd ik door het minibusje (afkomstig uit Huangzhou) gedropt voor m’n hotel (zonder naam) en toen ik vroeg bij de receptie waar de bus naar Wuhan zou gaan zou ik morgen opgehaald worden, wederom voor de deur.

Huang Shan – Wuhan: er zouden twee bussen per dag gaan; ik werd opgehaald voor m’n hostel en midden in het dorp gedropt. Daar kwam tien minuten later het busje naar Wuhan aanrijden. Kosten waren 210 Rmb.

Het busje reed weg rond 08:30 en kwam om 16:30 aan in Wuhan, busstation.