Sousa

HOME / Brazilië / Brazilië reisverhalen

Voordat ik besef wat er gebeurt sta ik zo goed als alleen op een busstation wat meer lijkt op een verlaten bunker. Het is gelegen helemaal alleen tussen stukken open groen en is geheel open van de zijkanten – er is gedeeltelijk een overdekking aangebracht – heel hoog. 

Het is nog vroeg en we kijken om ons heen waar we eigenlijk zijn. Zoals zo vaak zijn de mensen die met je uitstappen binnen een mum van tijd weg – ze worden opgehaald of gaan direct door met hun eigen vervoer. En dan sta je alleen! Niet helemaal natuurlijk want er is altijd een verdwaalde auto- of motortaxichauffeur.

Eigen brood eerst

Nog slaperig en nog niet helemaal wetend wat het hier gaat worden neem ik plaats op een plastic stoeltje bij een koffie-lunchroomzaak die hier gevestigd is. De jongen vind het helemaal niet erg dat ik naast de bestelde koffie mijn eigen broodjes pak en daar wat mayonaise opspuit.

Ondertussen bedenk ik wat te doen; naar de marktstad Caruaru? Of naar Fazenda Nova een stukje Jerusalem wat hier is nagebouwd? De marktstad valt al snel af in mijn gedachten (ik ga liever naar een markt in Bolivia) en naar een nep-stukje stad waar ik al geweest ben – nee dat skip ik ook.

Ik zit erover te denken alvast voor vanavond een bus te regelen richting Recife – dan hoef ik niet in de tent te slapen (het heeft hier vannacht zo te zien ook geregend) en hoef ik ook niet van hot naar her te reizen. 

Zodoende blijft me ook een nacht bespaard hier – want deze stad staat bekend om zijn dinosaurus-voetstappen en dat gaat ook niet de hele dag duren denk ik zo. M’n tas geef ik af bij het lichtelijke overdreven left luggage hokje.

Op weg:

We vragen ‘ns rond aan de mensen hier hoe we bij de Val dos Dinosaurrus kunnen komen. Aan de taxichauffeur hoef je het niet te vragen, want die zegt sowieso dat het te ver is dus ik probeer wat andere mensen maar ik krijg dezelfde reactie; een lach!

Meestal betekent dat dat het ver weg is. Weet je wat? Het is bewolkt en we hebben de hele dag – we wandelen eerst naar het centrum want ik weet dat het aan de andere kant van de stad moet zijn en dan zie we het wel.

Aan de andere kant van de stad komen we uit bij een tweebaansweg en natuurlijk is hier geen voet- of fietspad dus we zijn overgeleverd aan de grillen van de langs zoevende automobilisten en trucks. Het aantal mensen wordt steeds minder en ik hoop maar dat we de goede richting oplopen.  

Er staan wat koeien in de wei en in de verte een heuvel en wat huisjes maar voor de rest niets spectaculairs. Na twee uur wandelen eindelijk een bord waar we uitkomen bij een lege ticketbox en een groot leeg parkeerterrein. Als we dichterbij komen zien we toch twee auto’s staan en het gebouwtje moet een soort museum zijn zo te zien.

Vale dos Dinosaurus:

Binnengekomen staat er achter een wat sjappie toonbank ene lange man met een bos grijs haar onder een pet en een nog grotere bos baard. Hij heeft een lange broek aan en een shirt met lange mouwen – iets wat ik later pas begrijp.

De man begint een heel verhaal in het Portugees en ik vraag me af wat er gaat gebeuren. 

Eerst vraag ik of er iets te drinken is en geniet even later van een heerlijke koude kokosnoot. Daarna is het blijkbaar de bedoeling dat we achter de man aanlopen naar buiten. Via een klein grindpad lopen we tussen de bomen een watertje over en nu zie ik ook dat de man gigantische grote tumorbulten op z’n rug en in z’n nek heeft.

Muggen-aanval 

Op het moment dat ik het zie voel ik de muggen aanvallen op mijn benen in mijn korte broek – en daarna de rest. Het zijn er miljoenen en ik pak direct mijn fles en spuit alles in met alles wat ik heb. We wandelen verder nog een rivier over en via een grote houten vlonder zien we in de verharde modder tussen de vlonder en de rivier voetstappen. 

Mijn gids klimt over het hekje naar de voetafdrukken toe en vraagt mij hetzelfde te doen. Nu zie ik dat het een hele rits aan voetafdrukken is; komend van het land naar het water, door het water en er schijnen er nog tientallen in het water te zien zijn. Helemaal overdonderd zie ik dat de man met z’n blote handen de voetafdrukken die hier miljoenen jaren zijn leeghalen met z’n handen.

Mega-groot

Hij maakt de zijkanten schoon, haalt er wat blaadjes uit en wijst naar de andere afdrukken verderop. Er schijnen hier er 50 te zijn en ze zijn eigenlijk veel kleiner dan ik had verwacht. Wat had ik verwacht? Dat je erin kon zitten misschien? Ik zet mijn voet ernaast en maak een foto – misschien kan mijn voet er 5x in ofzo. En je ziet duidelijk dat het beest twee tenen heeft gehad. 

Als we alle goede voorbeelden hebben gezien wandelen we terug naar het museum en probeer ik wat informatie in het Portugees te lezen van de borden die daar hangen en staan. Veel interessanter is het om de soorten te zien die hier geleefd hebben – eigenlijk weet ik veel te weinig af van deze gigantische beesten en zou ik mij eens daar in moeten gaan verdiepen.

Lunch in Sousa:

e lopen terug naar de weg en hebben eigenlijk niet zo heel veel zin om weer helemaal terug te lopen; ik steek bij de eerste auto mijn vinger uit en deze stopt onmiddellijk. Twee hele jonge jongens zitten voorin en ze vinden het fantastisch dat wij helemaal uit Europa zijn gekomen om hun dinosaurus voetafdrukken te zien.

Nog vreemder vinden ze het dat we de heenweg helemaal hebben gelopen. In een terras in het centrum staat een buiten gril op straat en ik ruik het heerlijke gegrilde vlees al van ver af. Een man loopt hier zodra het vlees op een spies klaar is langs de tafeltjes en dan mag je zelf bepalen of je vlees wilt en hoeveel. 

Volgens mij ben ik de enige die eerst brood heeft gekocht en het vlees op het brood stopt en er wat mayo bijstopt maar het is smullen geblazen. 

Vlees van de spies

Alle mensen om ons heen willen eigenlijk maar een ding; contact maken! Ze glimlachen, zwaaien, knipperen met hun ogen en proberen te communiceren met ons. Nadat we twee biertjes hebben gedronken en een guarana krijgen van de buurman nog meer bier aangeboden.

We drinken het snel op, bestellen wat voor de buren als tegenprestatie en zwaaien ze gedag nu het nog kan. We opperen de gedachte om bij de bushalte onze hangmat op te hangen maar laten het idee varen. 

Na verloop van tijd worden we gek van het wachten; het lijkt eeuwen te duren voordat de nachtbus eraan komt. Op een gegeven moment lopen er twee ezels op het busstation in het rond en de dorpsgek waar we nu helemaal geen zin in hebben. En ja eindelijk het is bijna half tien en daar komt onze bus richting de miljoenenstad Recife.