Potosi

HOME / Bolivia / Bolivia bezienswaardigheden

Potosi was dan misschien niet El Dorado – de gouden stad waar de Spanjaarden naar op zoek waren – maar de zilverberg Cerro Rico was een zeer gewaardeerd alternatief. De stad werd in 1544 ontdekt en er werd direct in de vallei van de goudmij” een stad gesticht (Potosi) die al snel uitgroeide tot een van de grootste en meest welvarende steden in de Amerika’s.

In de jaren dat de mijn opdroogde verdween ook de rijkdom uit de stad en is Potosi vandaag de dag meer een toeristische stad met vele koloniale gebouwen uit die tijd.

Ook is het mogelijk om met een mijnwerkers groep de beroemde (en beruchte) mijnen in te gaan en een gevoel te krijgen onder welke erbarmelijke toestanden de mijnwerkers toen en nu leven en hebben geleefd.

De stad staat vanaf 1987 op de UNESCO werelderfgoedlijst vanwege z’n rijke historie en de koloniale architectuur. Naast bovengenoemde claimt de stad de hoogste ter wereld te zijn – Potosi is gelegen op 4090 meter hoogte. Ook is Potosi vaak het eindstation van een toer naar de grootste zoutmeer van de wereld (Uyuni) en het nationale park Los Lipez.

De koloniale binnenstad:

Het centrum van Potosi is een open museum met tal van oude koloniale gebouwen.

Je kunt een kijkje nemen bij de kathedraal of bij de esquina de las cuatro portadas oftewel de hoek waar je kunt kijken naar vier prachtige balkonnetjes waarvan het lijkt dat ze elkaar raken, zo dicht op elkaar zijn ze gebouwd.

Er is het museum en klooster van San Fransisco en talloze andere kerken, kloosters en musea te bewonderen. De kerk de San Lorenzo de Carangas is misschien wel de meest gefotografeerde kerk van Bolivia. De stenen bewerkingen aan facade en houtbewerking aan de deur is fantastisch.

Maar zitten op een pleintje en genieten van een glas vers geperste sinaasappelsap waarbij je de lokale bevolking voorbij ziet komen of het wandelen door de drukke winkelstraat Bolivar waar je moet opletten dat je niet van de krappe stoep wordt afgeduwd is ook een belevenis.   

Andere bezienswaardigheden: 

• Casa Nacional de Moneda.

>>> Lees over Piet Hein's Zilvervloot nabij CUBA

In 1545 werd de zilvermijn Cerro Rico ontdekt en werd Potosi gesticht onder de naam Villa Imperial de Carlos V. 

Het zilvererts werd direct op grote schaal ontgonnen, om als zilver naar Spanje te worden verscheept. Legende gaat dat de hoeveelheden zo groot waren dat de Spanjaarden een zilveren brug van de mijn naar het moederland konden bouwen en daarop ook nog ‘ns zilver konden vervoeren.

Zeer waarschijnlijk is een groot deel van de Zilvervloot, die Piet Hein op de Spanjaarden buit maakte, uit Potosí afkomstig. Om de mijnen te bewerken werden naast grote groepen Bolivianen ingezet ook vele (donkere) slaven uit Afrika geïmporteerd.

Zij werkten hier onder zeer erbarmelijke toestanden – in shifts van 4 maanden waar ze onder de grond leefden en werkten en met een kap over hun hoofd boven kwamen na de periode om te wennen aan het felle zonlicht. In de drie eeuwen dat er in de mijn op volle kracht gewerkt werd zouden niet minder dan 8 miljoen hierdoor zijn overleden.

De rijkste van het continent

Omstreeks 1672 was de bevolking naar bijna 200.000 zielen gestegen en werd de stad met zijn vele kerken een van de grootste en rijkste van Zuid-Amerika. Er werd zelfs een Munt opgericht, de Casa de Moneda, om het zilver ter plaatse tot munten te slaan. Ook kwamen er waterreservoirs om de dorst van de uitdijende bevolking te lessen.  

Gedurende de eerste helft van de 19e eeuw zorgden de onafhankelijkheidsoorlogen voor een verval van de stad: veel rijkdommen werden naar Europa verscheept. Bij de onafhankelijkheid in 1825 was de bevolking van Potosi afgenomen tot minder dan 10.000.

Tegen die tijd waren ook de mijnen van de Cerro Rico bijna uitgeput. De val van de zilverprijs in het midden van de 19e eeuw, gaf de economie van Potosí de genadeslag. In de jaren 1980 werden alle staatsmijnen gesloten en gingen de mijnwerkers over op een systeem van coöperaties, waarbij de mijnwerkers onder zelfbestuur voor stukloon werken.

Het erts wordt gewonnen en verwerkt tot een poeder van zink, lood en zilver, dat geëxporteerd wordt. Naast de mijnbouw heeft Potosí geen andere industrie. De stad wordt steeds afhankelijker van het toerisme en mijnwerkers verdienen wat bij door toeristen rond te leiden in de mijnen.

>>> Lees over de gehele GESCHIEDENIS van Bolivia. 

Busterminal (alsmede treinstation) is zo’n 2 a 3 km buiten het centrum.

Potosi – Sucre: je kunt met een micro naar Sucre maar wij hebben een shared (gezamenlijke) taxi genomen – je betaalt per persoon 30 Bol (4 personen) – 2,5 a 3 uur (vlakbij de oude terminal).

• Naam : Residential Copacobana

Adres         : Avenida Serrudo # 319

Prijs           : 25 Bol (single room)

Inhoud:

Wat kan ik erover zeggen – de prijs is fantastisch voor je eigen kamer maar het is eigenlijk niet meer dan een hok. Het bed is te klein voor m’n lengte, het matras niet super en als je naar de wc gaat moet je uitkijken dat je je hoofd niet stoot.

Het hostel ligt in het centrum en het bus- en treinstation zijn op 3 km te vinden. Voor luxe moet je hier niet zijn – prima voor een paar nachten voor iemand met een kleine beurs.