Noravank klooster (Areni)

HOME / Armenië / Armenië reisverhalen

a uitgecheckt te zijn in m’n hostel in stap ik de metro in om de marshrutka van Jerevan naar m’n volgende bestemming te nemen; het klooster van Noravank.

Ik vraag aan de rokende mannen rond het busje en zij wijzen op het eerste busje. M’n grote tas prop ik achterin en kies hopelijk een goed plekje uit niet in de zon. 

Ik zet m’n kleine tas op de stoel en wandel naar de chauffeur. Ik maak direct duidelijk dat ik niet naar Yeghegnadzor wil maar naar Areni een paar kilometer daarvoor. Ik twijfel om direct naar het klooster te gaan of naar m’n beoogde hostel Noy wat allemaal vlakbij elkaar moet liggen – als het goed is. 

Klem in de bus: 

Onderweg kom ik erachter hoe klein de ruimte is voor m’n knieën en heb spijt dat ik niet eerst even heb geprobeerd – m’n knieën zitten totaal klem zeker omdat er twee gezette vrouw op de kleine stoeltjes in het midden gaan zitten zodat ik geen kant op kan.

Gebogen naar voren en met m’n handen op de stoel van de persoon voor mij kan het net maar het moet niet te lang duren.

We stoppen onderweg om de banden op te pompen, te tanken en we hebben ook nog een keer pech. Ook stoppen we een keer om te plassen (lees: sigaret te roken) en ik maak nog een keer duidelijk waar ik heen wil. Het uitzicht is indrukwekkend – rotsachtige bergen met gras, wat struiken en bruine stukken die onrealistisch zijn.

Kijkend op de kaart scheren we langs het tweede gedeelte van Azerdbijan die de Armenen liever Naxcivan noemen, de naam van de regio waarschijnlijk om aan te duiden dat dit eigenlijk ook een deel van hun land is. Het is dor en er groeien weinig tot geen bomen. Af en toe passeren we een klein dorpje met grote erven en oude troep. Vreemd dat er maar een asfalt twee baans weg is die van de hoofdstad naar Iran leidt. 

We passeren het bordje Vayots Dzor en rijden het woeste zuiden van Armenië in. Het is kwart voor twaalf als de jonge jongen naar achteren krijst dat dit Areni is, m’n stop. 

Als enige stap ik uit op een winderig, heet, kaal en lege rotonde. Terwijl de chauffeur de bloemen opzij legt in de achterbak wijst hij op een weg die naar m’n hotel moet leiden – een eitje. 

Oude huizen, vervallen erven en veel hooi – maar geen hotel. Ik wandel ervanuit gaande dat dit ook de goede route is naar het klooster. Maar toch klopt er iets niet. Ik vraag een voorbijganger en die wijst op de andere kant – de weg waar ik net vandaan kom.

Toch hulp: 

Bij de kruising die leidt naar Noravank klooster is een groot restaurant gelegen – een bord zie ik niet maar ik ga ervanuit dat dit Noy is. Een meisje spreekt wat Engels en maakt duidelijk dat dit een ander hotel-restaurant is – prijs voor een kamer: 10.000 AMD. Dit gaat mij even te ver en ik vraag waar Noy is – verderop wijst ze. Weer loop ik verder balend want ik weet dat ik dit stuk weer terug moet bussen, rijden of lopen om bij het klooster te komen. 

Een oudere man weet wel een andere plek om te slapen – goedkoop op zo’n 5 kilometer. Maar hoe kom ik daar dan? En kan ik hier niet slapen? De man wil eerst 1000 DRAM maar heeft toch medelijden en wijst op z’n oude lada. Stap maar in schijnt hij te zeggen. Als dank geef ik hem een perzik maar die heeft hij al genoeg gegeten zo te zien.

We stoppen bij een blauw bordje waarop camping staat – ik kan de stad Yeghegnadzor in de verte zien liggen. Ik maak kennis met een jonge jongen en kijk naar het dorre gras, de nog veel te kleine boompjes en het armzalige zwembadje wat hier gebouwd is.

Het kan een mooie camping worden in de toekomst maar er moet nog heel veel gebeuren. Hij wandelt naar een klein hutje, meer is het niet, en zegt dat ik hier voor 3000 DRAM kan slapen. Of in m’n eigen tent voor dezelfde prijs. Omdat ik niet denk dat het beter gaat worden ga ik akkoord en kijk nog ‘ns naar dit kleine hokje op palen niet veel groter dan een ruime tent. Ik mag m’n grote tas in het huisje waar hij blijkbaar slaapt neerzetten en kijk nog ‘ns om.

Met de tourbus: 

De douche- en wc blokken zijn klaar maar er is nog geen restaurant en totaal geen schaduw. Aan de weg probeer ik een busje tegen te houden waarmee ik terug kan naar de kruising en dan hopelijk met een lift naar het klooster. Binnen een minuut stopt een Mercedes die mij naar de gewenste kruising brengt en dan twee auto’s stopt een touringbus vol met Italiaanse toeristen.

Ik ga zitten naast de touroperator en terwijl zij haar tekst oplepelt door de microfoon heb ik voor in de bus het mooiste uitzicht op de zeer indrukwekkende vallei waarin we rijden. Hoge rotsen aan beiden zijden en ik moet denken aan de Amerikaanse nationale parken die er ook zo uit moeten zien. We zigzaggen in de bus de berg op en stoppen in een bocht om ons het laatste stukje te laten wandelen. 

Als eerste kom ik uit bij het prachtig gelegen klooster Noravank (wat nieuw klooster betekent) met de rood gekleurde rotsen in de achtergrond. Dit moet het mooiste klooster van allemaal zijn. Het zijn twee gebouwen waarvan de grootste uit twee verdiepingen bestaat.

Licht zandsteen is gebruikt en het is prachtig bewerkt – in de zijkanten staan tekens, figuren en personen en aan de voorkant is een uitgehouwen overkapping ook prachtig uitgehouwen uit het steen. Twee kleine trappetjes aan de zijkant van de deur geven je een manier om boven te komen.  

Sint Karapet kerk

Binnen valt het tegen – er liggen alleen wat grafstenen horizontaal op de hobbelige grond waar je moet oppassen – het is behoorlijk donker. Boven is het een stuk lichter en kun je een kijkje nemen in de grote koepel van de Surp Astvatsatsin kerk.

Het tweede gebouw van het klooster is een stuk mooier (St. Karapet kerk)– een heus altaar, bungelende oliestelletjes en de rode kleden waar ik al gewend aan dreig te raken. Het complex is gebouwd in de 13e eeuw en legende gaat dat het klooster ooit een stuk van het houten kruis inclusief een bloedspetter heeft geherbergd. Het uitzicht over de vallei en de prachtig gekleurde rotsen is prachtig.  

Het gebied is bekend om z’n wijnproeverijen en z’n grotten die vaak bewoond worden door vleermuizen. 

Omdat de heenweg behoorlijk heeft meegezeten en ik geen zin heb om de hele middag in de bloedhitte te zitten bij m’n camping posteer ik mijzelf als een echt heer op het terras en bestel een kop thee. Het is halverwege de middag als ik van het parkeerterrein afloop richting vallei en bij langskomende auto’s m’n hand op en neer wapper.

De tweede auto stopt en het blijkt een stel te zijn van Russisch-Armeense afkomst. Zij gaan niet alleen naar de camping zij vragen of ik niet mee wil gaan naar Tatev of Goris in het zuiden.

Engelse leraar: 

Daar wil ik wel heen maar daar zou ik pas van het weekend naartoe gaan. Zij willen graag hun Engels oefenen en ik krijg een gratis rit aangeboden. Het feit dat ik m’n tas nog niet heb uitgepakt, het slapen die hut niet echt appetijtelijk klonk en tenslotte een marshrutka aanhouden langs de weg morgen ook nog al eens voor problemen kan zorgen doet mij besluiten mee te gaan.

De jongen van de camping is blij voor mij en wenst mij een goede rit naar het zuiden – een groot verschil met Europa waar ze boos hadden geworden als je dit geintje had geflikt. Op naar het zuiden dan!