Dilijan

HOME / Armenië / Armenië reisverhalen

Je kunt een kogel afschieten in de oude mijnstad waar ik vannacht heb geslapen; Alaverdi. Ik loop langs de grote plassen die ontstaan zijn door de grote regenval van gisteren en ga de brug over, langs de fabriek. 

Als ik bijna in het centrum ben wordt er getoeterd – een oude Russische bus stopt naast me en roept Vanadzor. Da’s inderdaad de stad waar ik eerst heen moet – de achterdeur gaat open en ik neem plaats op de achterste banken.

Zwabberend over de weg:

Er stappen nog meer mensen in en het lijkt erop dat de chauffeur beslist welke deur hij openzet en waar je dus moet gaan zitten – de dames, kinderen en ouderen voorin – de rest achterin. Als ik even kans zie verkas ik van plek en leg m’n tas achter mij neer.

Een verstandige keuze want de bus zwaait en zwabbert over de weg. De huizen die we passeren (op de oerlelijke appartementencomplexen na) zijn vierkant, meestal van steen en grijzig – het dak is vaak van grijze aluminium platen belegd.

We pikken nog een toeristenstel op, ergens bij een B&B langs de weg en rijden de prachtige Debed vallei door. 

Deze is smal en het lijkt wel een spel tussen de rivier (met dezelfde naam), de weg en de treinrails die elkaar telkens overlappen. Het grote verschil nu al met Georgië is het tempo van het vervoermiddel – deze bus sjokt door de vallei heen terwijl in het noordelijke buurland de busjes echt als een bezetene door het verkeer razen. Onderweg passeren we wederom een aantal graven (allemaal met gezichten op gegraveerd) die pal langs de weg staan. 

Een uur later stoppen we in de grote stad Vanadzor op een oerlelijk afzichtelijk busstation. Samen met het andere stel stap ik uit en we worden direct naar de goede plek van onze volgende bestemming gedirigeerd – dit is een hele andere benadering dan in Rusland en Georgië kan ik je zeggen. 

M’n buschauffeur schrijft op een papiertje 10:30 m.a.w. ik moet een uurtje wachten op m’n volgende bus.

Stalin achter het stuur: 

Moedersziel alleen zit ik in het busje en ik heb zelf m’n grote tas achterin gepropt boven op wat gereedschap. Ik vraag mij toch af of dit wel het goede busje is want meestal zitten er al mensen in of liggen er spullen op de bankjes. Op het laatste moment stroomt het busje tot z’n nok vol met mensen. Onze chauffeur die ik direct Stalin doop met z’n pokdalige gezicht, grote borstelsnor en dikke zwartgrijze haren die half op z’n voorhoofd beginnen geeft gas en we schokken vooruit.

Dit is wel een echt minibusje maar ook deze rijdt met een slakken gang naar m’n volgende bestemming. Onderweg legt een meisje uit dat hier wat Russische dorpjes liggen midden in het land. Ze willen niets met elkaar te maken hebben maar liggen pal naast elkaar. Ze woont al 1,5 jaar niet ver van de grens van Armenië en Azerdbijan maar twijfelt of ze hier langer moet blijven. 

Steeds vaker zijn er tussen de twee haatdragende partijen schietpartijen. We rijden Dilijan in en precies op de grote kruising in het centrum in de vallei word ik eruit gelaten. 

Even oriënteren – ik zie een klein meertje met twee nepzwanen erin, een aantal eettentjes en een heel groot bijna lege kruising waar wat auto, taxi en bus bedrijvigheid is. Waar is het centrum? 

Een taxichauffeur helpt mij het informatiecentrum te vinden – alleen maar omdat hij denkt er straks een slaatje uit te slaan en daar hoor ik dat m’n beoogde hostel nog actueel is.

Kharkovats

’s Avonds na een heerlijke douche ontmoet ik de rest van de gasten die allemaal uit eten schijnen te gaan. Moedersziel zit ik alleen aan een gigantisch diner te knagen met kharkovats (barbecue), twee kippenpoten, twee salades, kaas, brood, soep en een gevulde aubergine. Ik plof bijna uit elkaar als ik m’n dagboek bijwerk (nu met een trui aan) op m’n balkon.  

De twee omaatjes zitten nog steeds te keuvelen op het bankje buiten als het opeens aardedonker wordt. Ik ben nog uitgenodigd door de andere gasten in het stadje om nog een biertje te drinken maar ik besluit lekker vroeg naar bed te gaan. Morgen op naar de hoofdstad. 

>>> Lees hier de GESCHIEDENIS van Armenië. 

Dilijan – Jerevan: elk uur gaat er een minibusje naar Jerevan tussen ongeveer 09:00 in de ochtend tot 15.00 in de middag. Kosten 1000 AMD – duur ongeveer 3 uur. 

Op het grote kruispunt stopt alle openbaar vervoer. Voor het informatiecentrum gaan minibusjes naar de hoofdstad Jerevan. 

Het enige plekje waar je, naar mijn weten, een beetje kunt eten en drinken is het grote kruispunt. Hier vlakbij het informatiecentrum is een aardig restaurantje waar je buiten op het terras iets kunt nuttigen.

Misschien kun je beter in je hostel eten (zie onder). 

Naam            : Nina B&B

Adres            : 18 Myasnikan Poghots

Prijs              : 8000 AMD (slaapzaal inclusief ontbijt)

Tel.nr.           : 2330, 0917 67734

Inhoud:

Dit B&B ligt half boven op de heuvel, zeer rustig met een goed uitzicht op de omringende heuvels en bergen. Zeer goed per voet te bereiken en dus vlakbij de grote rotonde (waar alle bussen aankomen en vertrekken) is dit een zeer aantrekkelijk gasthuis.

Vrouw Nina verzorgt haar gasten uitermate professioneel en er lijkt genoeg “staf” rond te lopen om een kop thee en een koekje aan te bieden.

Verschillende kamers

Er zijn verschillende soorten kamers en ik vond de mijne (een zeer kleine kamer waar vier bedden waren ingepropt zeer klein en prijzig daarom). De tuin is prachtig met bloemen en een oprijlaan en ik had een groot prive balkon omdat ik als enige in een van de twee of drie slaapzalen sliep.

De douche is prima (en heet) en dat kun je ook zeggen van het diner – prijzig (4000) maar perfect en veel. Ontbijt is ook goed. WIFI is aanwezig.