Tilcara

HOME / Argentinië / Argentinië reisverhalen

We nemen de bus vanaf Cordoba en rijden even later door de middelgrote stad Salta. Daarna veranderd het landschap dramatisch – het groen is opeens verdwenen, de rollende groene heuvels zijn niet meer te zien en maken plaats voor een bergachtig rots landschap wat meer lijkt op de Andes zoals ik deze ken van eerdere reizen.

Indianendorp: 

Kleine lemen hutjes, donkere kleine indianen mensen met hoedjes op, kleden om en mannen op paarden en een weg die kronkelt door een vallei met een paar dorpjes en een opgedroogde rivierbedding.

We stoppen even in de vrije grote stad Jujuy en hier zie je eerder Bolivia voor je met allerlei verkopers in de bus dan Argentinië. Het is ook minder schoon, meer chaotisch, stoffig en de mensen zijn gewoon anders.

Dan is het even opletten dat we Tilcara niet voorbijrijden maar de hele bus loopt leeg in het oasestadje wat veel mooier is dan het stoffige dorp met lemen hutten en aluminium platen waar we net zijn langsgereden.  Hier is een straat met klinkertjes  met een stoffig maar prima busstation. 

Eerst even oriënteren zo rond drie uur in de middag en dan zoeken naar de hoofdstraat Belgrano. We kunnen hier zoals onze reisgids aangeeft bij mensen thuis slapen of in een hostel. We vragen wat backpackers en zij hadden een leuk hostel maar het is vol! Alweer vol?!

De straat is inderdaad de enige drukke (winkel)straat, de hoofdstraat en we botsen al snel op het informatiecentrum waar we een hele tafel vol zien liggen met kaartjes van hostels. We vragen de goedkoopste prijzen en we krijgen een kaartje met daarop de locaties.  

Hoogteziekte op de loer: 

Onderweg naar de allergoedkoopste op het lijstje voel ik direct dat we op zo’n 2500 meter hoogte zijn i.p.v. Salta met z’n 1100 meter hoogte.

We lopen een soort parade tegemoet met drums en panfluiten en vragen ons af wat het is. Eerst inchecken in een iets wat dodgy hostel maar we hebben nu nog een slaapzaal voor onszelf. Ontbijt is inbegrepen en we maken kennis met eigenaresse Betty. 

We lunchen bij een echt Boliviaans eetcafétje vlakbij het stoffige station. Het zit helemaal vol met lokalen op een tafeltje na, en wij tastten toe.  De prijzen staan op het raam. Het zeer kleine Boliviaanse vrouwtje komt handen tekort met zoveel klanten en we genieten van de mensen die in parades blijven langslopen.

We horen dat deze mensen in parade de bergen in om zoveel kilometers naar een kerk te lopen en dan te retourneren vanwege de heilige maagd van de week. 

Valse muziek: 

We kijken nog even op het hoofdplein maar de zon gaat onder, de wind is behoorlijk en het wordt fris. Teruggekomen in het hostel gaan we op de gang zitten, ik werk aan mijn dagboek en horen talloze bands of parades voorbij komen. Het wordt al snel donker en steeds kouder terwijl Pete met z’n ijshanden thee aan het zetten is en ik voel de hoogte in mijn hoofd voel.  

Weer een band, weer valse muziek, een verschrikkelijke knal en ik zie de groep voorbij trekken met hun grote tassen op hun rug, mutsen op en hop de bergen in. Op bed horen we nog een keer een drum- en fluitband voorbij komen en op die maat val ik in slaap. 

De bands hebben de hele nacht doorgespeeld en natuurlijk was de straat waar wij slapen het doorgangsgebied van stad naar de bergen.

Pete stookt het vuur op en even later laat hij dat over aan Betty; ik ben benieuwd wat we krijgen en we kijken wat sip als het een bordje met wat crackers blijkt te zijn en een kop koffie. Het is tien uur en we besluiten eerst naar de ommuurde stad Pucara te gaan hier vlakbij. 

Het is een berg op om vervolgens naar een ouderwetse ijzeren brug die ons naar de entree brengt. Onderweg lopen wat Franse toeristen hun lama uit te laten. Het loopt iets omhoog en we zien de grote kaktussen al op de berg staan – prachtig afstekend tegen de strak blauwe lucht. 

Prachtige panorama's:

We snellen langs de Botanische tuin en langs een stuk grond met lama’s want we zien achter ons een grote toeristenbus verschijnen en die moeten we voor zijn als we mooie plaatjes willen schieten van de omgeving.

Boven op de berg een prachtig panorama met gekleurde rotsen, populier – en ciderbomen en een paar dorpjes verderop. Daarnaast zie je goed de vorm van de vallei en de drukke weg naar de grens, het dorp Tilcara en hier staan ook de overblijfselen van de modderhuizen van de 1500 bewoners die hier ooit gewoond hebben.

Zij verbouwden aardappelen, mais, bonen, pompoenen net zoals vandaag en dit allemaal voordat de Spanjaarden kwamen. Er staan hier vele cactussen in elke vorm en elke kleur en je ziet ook nog de terrassen waar de kroppen werden verbouwd. Als de grote groep bovenkomt gaan wij naar beneden en we nemen nog een kijkje in de tuin en bij de lama’s voordat we het complex weer uitlopen.  

Op een terras bestellen we een “Schneider-bier”’ voor 18 peso en gaan onder de parasol zitten terwijl ik weer mijn Spaanse woordenboek pak om wat bij te leren. Op de terugweg naar Betty’s halen we bij een klein stalletje een broodje met een papje van uit, tomaat en pepers en wandelen terug. Morgen gaan we richting Bolivia. 

Het busstation is zo’n 500 meter ten zuiden van het centrum gelegen. 

Tilcara – La Quiaca (grens met Bolivia): prijs naar de grens is zo’n 20 AR$ en de rit neemt zo’n 3,5 uur in beslag. 

• Naam      : Betty hospedaje

Prijs         : 30 peso (slaapzaal)

Inhoud:

Dit huishostel is gelegen in een smal opgaand straatje haaks op de hoofdstraat. Het heeft misschien 2 of 3 slaapzaaltjes met oude bedden en matrassen nog in plastic gestoken. Ontbijt is inbegrepen maar verwacht niet te veel – een paar crackers op een bordje met een kop koffie. Maar wat je zeker krijgt is een hoop vriendelijkheid van het stel wat eigenaar is.

Er is een boiler dus als je heet wilt douchen ga dan als eerste en laat wat zitten voor je mede reizigers. Er is een soort gezamenlijke ruimte met een grote tafel waar ontbijt wordt geserveerd en je kunt zitten en werken. Maar het is zo slecht geïsoleerd dat je hier ’s avonds sterft van de kou.

Een prima hostel om kennis te maken met de bijna Indiase cultuur en zeer goedkoop.