Koman meer

HOME / Albanië / Albanië reisverhalen

Het is even voor zessen als we ons hotel verlaten en op zoek gaan naar de halte waar ons busje ons naar Fierze doen zou brengen. Al wat we zien geen bus – sommige mensen beginnen een heel verhaal, andere wijzen nog verder het dal in en de tijd tikt door. 

We wandelen en wandelen en het is zes uur geworden. We lopen Bajram Curri uit en lopen en lopen nu langs de weg. Auto’s razen voorbij en zitten allemaal vol met waarschijnlijk werkmensen. Eindelijk stopt er een busje met een jonge jongen erin – na wat heen en weer gebabbel snapt hij wat we willen – hij zegt dat het nog 2 kilometer is naar de kruising en wij stappen in en gooien onze grote tassen achterin.

Het is zeker nog 4 kilometer voor mijn gevoel als we uitstappen voor een restaurantje met voldoende auto’s voor de deur. Direct komt er iemand naar buiten die aanbied taxi te spelen. Wij geven geen sjoege en zetten onze grote tassen op het asfalt en drinken wat water.    

Op naar Fierze: 

Drie jongens komen het restaurant uitgelopen en stoppen naast ons – het is een zwarte Opel Swing en de heren bieden aan om ons naar Fierze te brengen. Onze tassen worden achterin gepropt en Pete zit bijna op m’n schoot achterin. De jonge jongen gaat bij z’n vader op schoot voorin. In zo’n 15 a 20 minuten rijden we naar Fierze en we bedanken de mannen die al te ver zijn gereden van de werkplek waar ze eigenlijk hadden moeten stoppen.

Het is wederom een grote rotonde met een aantal koffietenten die allemaal al vol zitten met mensen. Het enige probleem is dat we nog steeds geen ferry zien of iets wat daarop lijkt. Op de brug zien we de rivier die we straks zouden moeten afvaren maar geen boot of haventje.  

Weer twijfelen we of we hier wel goed zitten en/of er wel een boot gaat. Er komt een busje langsgereden en de chauffeur geeft aan dat hij naar de haven gaat die zo’n 3 kilometer verderop is.

De haven is een klein huisje waar wat koffie wordt geserveerd, twee aanlegplaatsen met boten (en twee ferry boten) en een stuk grind wat dienst doet als parkeerplaats. Een aantal jonge jongens hebben hier gekampeerd en zijn bezig hun tenten op te pakken.

Wachten......... 

Wij komen aan, ontmoeten een armzalig hondje en bestellen een kop koffie omdat we anderhalf uur te vroeg zijn. Er komen nog wat toeristen in gehuurde auto’s aan die allemaal de boot opgaan. 

Net voordat we de boot opgaan begint het te regenen en eigenlijk stopt het niet meer tot we in Koman aankomen. Voor het hele district Tropojë in de prefectuur Kukës was de ferry over het Komanmeer tot 2010 de enige aangewezen verbinding met de rest van het land.

Eindelijk de boottrip: 

We zijn met misschien 20 mensen aan boord en nemen plaats in een keurig restaurant waar we de vallei door het raam goed kunnen zien. De boottrip door de Drina valley zou 2 uur moeten duren en gaat soms door hele smalle rotswanden – heel weinig ander bootverkeer, weinig watervogels of andere dieren, veel mist in de hoge bergen en veel groen maar geen jungle of bossen.

Ook behoorlijk wat vuil en flessen in het water maar het is wel mooi azuurblauw helder. Mensen gaan naar buiten om een foto te nemen maar zijn binnen afzienbare tijd terug omdat het weer zo slecht is – vooral heel veel regen. In 1970 is er een dam gebouwd en er wordt nog steeds elektriciteit opgewekt. Het meer maakt net zoals het stroomopwaarts gelegen Fierzë meer en het stroom afwaartse Vau i Dejësmeer deel uit van een grootscheeps hydro-elektrisch systeem dat door het communistisch regime werd uitgebouwd. 

Het is bijna elf uur als we een klein ingebouwd haventje (omringd door hoge bergen) vanaf het dek. Er is een kleine parkeerplaats die volstaat met motoren, busjes en auto’s en er staan voldoende toeristen en lokale (toeristen) de boot te fotograferen. Ook is er een restaurantje en een soort van ticketkantoortje.

Als wij voet aan wal zetten wandelen we direct naar de busjes om te vragen welke naar Koman gaat. We horen alleen Shkodra en vragen de prijs. We moeten 5 euro betalen (700 Leke) voor een rit van 2 uur wat voor ons veel te duur is. Dit moet een commerciële rit zijn.

Ook vragen taxi’s die geen echte taxi’s zijn om te rijden naar Skodra. Het lijkt wel een James Bond film met een stukje grind en uitzicht op hoge bergen en een hoge dam en dan een diepe zwarte tunnel.

We beginnen te lopen maar wandelen direct terug – het is aardedonker in de tunnel en we zien het einde niet.  

Licht aan het einde van de tunnel: 

Een man zegt dat er een dorp is aan de andere kant waar we een “normale” bus kunen nemen en we wagen het erop. Het is pikkedonker maar in het midden van de tunnel brandt licht.

Daarna zien we het einde van de tunnel en zien aan het begin van de andere kant een wachthuisje met twee gewapende soldaten. Het uitzicht geeft een zicht op een groot open terrein in een vallei met een elektriciteitscentrale, wat verlaten huizen verderop, de dam, een rivier, een veld met gewassen, een brug en nog wat andere bedrijfsterreinen.  

Waar is het busje waar de man het over had? We beginnen te lopen over een zeer slecht asfaltweg en er komen wat auto’s voorbij die zeker de boot nog willen halen. We zijn halverwege onze weg naar beneden, de vallei in als we een busje aan houden. Wat blijkt is wat mensen Koman noemen is dat kleine haventje zonder iets en dat hij naar Shkodra gaat. We mogen mee en gooien onze tassen achter op de wagen waar gelukkig wel een regenscherm op zit en gaan naast de man zitten.

De weg is heel slecht en bestaat voornamelijk uit bochten langs bergen en heuvels met zicht op meren en rivieren. Prachtig uitzicht overigens. De rit duurt en duurt en ik ben blij als we op een gegeven moment op de snelweg komen die Tirana met Shkodra verbind.

Eigengemaakte honing: 

Onze chauffeur stopt bij z’n huis (het is 14:00) of z’n werkplaats en we ontmoeten z’n moeder die direct met twee kleine glaasjes aankomt met eigen gemaakte honing. Tien minuten later komt z’n vrouw met de landrover aan en zij brengen ons naar het centrum toe. In Shkodra gaan we met iemand mee die een kamer of appartement aanbiedt en happen toe.

Wij hebben eerst een bus genomen van Tirana naar Bajram Churri (zie BZW Tirana); na een nacht daar geslapen te hebben werd ons verteld dat er minibusjes gaan richting Fierze maar deze hebben we nooit gezien (we hebben gelift).

De ferry ligt zo’n 3 km verderop aangemeerd en zou moeten vertrekken om 06:00, 09:00 en 13:00 maar deze laatste blijkt een groot vraagteken te zijn.

Er vertrekken busjes vanuit Fierze naar de aanleghaven – duur 15 minuten en kosten 100 Leke. De ferry kost 300 Leke en die om 09:00 kun je ook op met een auto. De ferrytocht duurt 2 uur en komt aan in het minihaventje van Koman waar taxi’s en commerciële minibusjes op je staan te wachten. Voor 700 Leke brengt deze laatste je naar Shkodra.

Je kunt aan beide zijden een kop koffie drinken maar alleen in Koman kun je ook een broodje of snack bestellen. In Fierze zijn wat koffiehuizen met terrassen.

• Naam : Eurobushi hotel (Bajram Churri)

Adres : vlakbij het politie commissariaat

Prijs : 2500 Leke (double)

Tel.nr. : + 355 684032340

Website:Hotel Eurobushi 

Inhoud:

Het hotel is naast een ander groot hotel gelegen en ligt centraal in het stadje. Binnen een minuut sta je op de grote rotonde die het centrum vormt van de armoedige stad. Er is een parkeerterreintje voor en wat huizen verderop.

Het ziet er van buiten echt keurig uit, marmeren trappen, houten vloeren, een perfecte ontbijtzaal en/of restaurantzaal maar als je even iets beter kijkt valt het toch ietwat tegen. Desalniettemin zien ook de kamers er picobello uit – er is zeep, een handdoek, shampoo etc. voorradig. Daarnaast is er WIFI, wij hadden een ruim balkon, TV, tafeltjes, stoelen en twee schone keurige bedden.

Mankementen:

Aan de douche en wc op de gang mag wel snel iets gedaan worden; ramen sloten niet, deur kon niet op slot, geen douchegordijn, het water liep niet weg (hele vloer 5 cm water), kranen werkte niet goed en het was niet schoon. Personeel is vriendelijk, een jongen spreekt goed Engels maar het was wel gehorig en het leek wel of het hele hotel tot laat met stoelen en meubilair aan het schuiven was.

Ons ontbijt (is inbegrepen) was zeer karig; oud brood, jam, wat kaas en een glas water.