BLOG: Van de regen in de drup in België

Maart 2025

Het lijkt alsof een kroeg uit de jaren 70. Er hangen gehaakte gordijnen voor de ramen, op de tafeltjes ligt een dik rood-gewoven plaid en er staan verschillende soorten stoelen. Ik moet denken aan een kringloopwinkel met al die uiteenlopende stijlen en kleuren. Aan de bar zitten een aantal stamgasten te bieren en twee stelletjes zitten aan afzonderlijke tafeltjes. Elke keer als er nieuwe mensen binnen komen worden deze uitbundig verwelkomt.

Dit wordt luister bijgestaan door een schreeuw van herkenning door de zojuist binnen gekomen en natgeregende gasten om vervolgens een blik op ons te werpen. Je hoort ze denken: “wie zijn die lui en wat doen ze hier”. Goede vraag; wat doen wij hier eigenlijk? Al onze kleding is zeiknat en hangt enigszins droog te druppen aan de stoelen om ons heen. Onze tafel ligt vol met troep.

Onze rugtassen hebben we enigszins vlakbij de loeiende radiatoren gezet en we zitten hoopvol naar buiten te kijken. We hebben zojuist een lichte warme maaltijd achter de kiezen en zitten nu aan een grote pint bier. Het begint al donker te worden en het ziet er niet uit dat het snel droog gaat worden buiten. Probleem is dat we geen benul hebben waar we vannacht gaan slapen in onze tenten. 

Vanochtend zijn we aangekomen in de Belgische stad Ieper. Daar aangekomen herken ik direct het immense totaal gerenoveerde gebouw in de stad wat ooit de belangrijke lakenhal was en nu omgetoverd tot populair WWI museum en informatiecentrum. We winnen informatie in m.b.t. hoe we vandaag nog naar Poperinge kunnen komen.

Vanwege de regen besluiten we te wachten in de ruimte waar normaliter het café/ restaurant gevestigd is. Vandaag is het gesloten en we kunnen gebruik maken van de warme lucht die uit de verwarmingsgaten komt. M’n tent veert als alsof hij opgeblazen wordt en is binnen 15 minuten kurkdroog. Ook leg ik er stiekem wat andere spullen op. Helaas gaat het centrum om 18:00 dicht en we rennen met onze grote tassen de straat op om aan de overkant de bus te nemen richting Poperinge. 

Op een kaartje hebben we een bos gezien waar we vannacht wel kunnen overnachten met onze tenten. Omdat we niet willen dat iemand weet dat wij daar zijn vragen we de buschauffeur of hij ons bij Vlamertinge eruit wilt laten omdat we daar wat oorlogsbegraafplaatsen willen bezoeken. Helaas komt de regen ook nu nog met  bakken uit de hemel en wij besluiten wij bij de lokale bistro “de gouden brander” een pint te halen en te wachten tot het iets afneemt. We bestellen een “Jupiler” en hopen op een wonder.

Dat wonder komt er maar niet op de manier die wij in gedachten hebben. Op het journaal horen we dat het vannacht weleens gevaarlijk kan worden en er geld code “rood” – donder, bliksem en heel veel regen. Na een tweede pint komt er een lokale man vanaf de bar naar ons toelopen en verzoekt ons alsjeblieft met hem mee te gaan vanavond; we kunnen in z’n loods slapen en hij woont hier zo’n 4 kilometer vandaan. Wij gaan bijna direct op z’n voorstel in, kopen voor hem een biertje en een half uur later lig ik met alle bagage in de achterbak op weg naar Wim’s huis.

Onderweg zwaailichten en we zien een hele straat blank staan; de brandweer is bezig te hosen maar er is geen houden aan. Zandzakken worden gevuld en mensen worden geëvacueerd. Uit goten spuwt water als een fontein de straat in. We komen aan op een groot erf, half opgebroken met steen, puin en prut. Er staat een gloednieuw huis op een terp en verderop een hele grote loods.

Wim laat ons de wc’s zien onder het huis en daarna de loods. Hier kunnen wij onze tenten opzetten zegt hij zodat we in ieder geval veilig zijn. Hij ziet ons morgen wel weer en sluit de grote garagedeur.  

Wij zetten onze tenten op; Pete achter een vorkheftruck en ik achter een lege bak zoals die achter een grote vrachtwagen hangt. Er ligt een harde laag klei op de grond en de tent opzetten is alleszins gemakkelijk. Op een stapel pallets maken we een kop soep, eten ons brood en beginnen aan onze wijn. Nog onwerkelijk kijken we om ons heen naar deze zelfs voor onze vreemde plek – er staan motoren, graafmachines en we horen de wind blazen rond de loods die op sommige plekken open is. 

>> Lees over de Belgische stad Ieper met z'n befaamde WW1 museum 

In de ochtend komt Wim ons halen; hij heeft eieren met spek gemaakt. We komen onwennig binnen in een echt “mannenhuis” – m.a.w. je moet zoeken naar gezelligheid en meubels. Samen kijken we naar het journaal dat grote overstromingen in het gebied waar wij vannacht hebben geslapen laat zien. In Duitsland zijn zelfs 5 mensen overleden door het noodweer. Jullie hebben geluk gehad zegt Wim en zegt dat hij ons helaas niet kan wegbrengen vandaag – wij zullen moeten lopen hiervandaan. 

Voordat we onze tenten oppakken en vertrekken krijgen we nog een kleine geschiedenisles m.b.t. de regio. Hier tegenover lag een Duits vliegveld, de bunkers kun je nog zien en het front uit WWI lag hier maar een paar kilometer vandaan wijst hij. In de grond zit nog zoveel troep dat je beter maar niet kunt scheppen zegt hij. Een uur later zwaaien wij Wim gedag en gaan op stap. 

Ver komen we niet – een man op een fiets komt langs en vertelt ons dat wij niet verder kunnen. Alles is afgezet want het boerenweggetje verderop staat helemaal onder water. We keren om en verderop zien we weer een hele rij auto’s achter elkaar aankomen. Ook daar kunnen we niet langs.

De postbode legt uit dat als wij naar Poperinge willen we zo’n 10 km moeten omlopen. Een jongen van de Technische Dienst van Ieper brengt ons via Dikkebus naar een bushalte in Brandhoek. Daarvandaan liften we verder naar ons einddoel – Poperinge.