BLOG: De Kaluts

Augustus 2024

In het zuidoosten van Iran ligt de provincie Kerman met zijn gelijknamige hoofdstad. In deze stad wonen zo’n half miljoen inwoners en wordt beschouwd als een van de oudste steden in het land. Het is een zeer dunbevolkte regio met als belangrijkste blikvanger woestijn Dash-e Lut genaamd. Een onderdeel van de woestijn is de Kaluts; een gebied vol rotsachtige sculpturen en zandformaties. In dit deel van de woestijn is ook officieel de hoogste temperatuur ooit gemeten; bijna 71 graden wat het de heetste plek op aarde maakt.

Aangezien er geen openbaar vervoer aanwezig is ben je aangewezen op een tour, die je o.a. kunt organiseren in de stad Kerman of op eigen gelegenheid met eigen vervoer. De Kaluts ligt op ruim 100 kilometer van Kerman. De Kaluts woestijn (betekent zandheuvels/ zandkastelen in het Farsi/Perzisch) zijn zo’n 150 a 80 kilometer groot en is hoogstwaarschijnlijk ontstaan door winderosie die het zand liet opstuiven en zich vormde in de meest wonderlijke zandsculpturen. 

In het hotel waar ik verbleef heb ik een volledige dag-tour geboekt. Het was eerlijk gezegd eerder een verkapte taxichauffeur dan gids wat betekende dat je minder informatie krijgt maar wel een stuk goedkoper is.

Je wordt ’s morgens opgehaald bij je hotel en dan vertrek je direct naar de stad Rayen waar een indrukwekkende lemen citadel te zien is.  Nadat je daar een uur hebt rondgekeken wordt je naar Bagh-e Shahzde gebracht waar je kunt rondlopen in de prachtige tuinen. Je komt hier tijdens lunchtijd en vele lokale Iraniërs komen hier naast het snel stromende beekje romantisch picknicken onder de bomen. Je kunt hier je lunch kopen maar om geld te besparen kun je ook brood meenemen. Onze chauffeur had wat thee en koekjes mee als snack.

De volgende stop is de stad Mahan met het mausoleum Aramgah-e Shah Ne’matollah Vali. Hier bevind zich het graf van Shah Nematollah Vali. Hij was één van de volgelingen van Rumi, de grote Iraanse dervish. Het is een zeer groene rustgevende plek; een oase van rust. Vooral de mooie handgemaakte tegels en artistieke houten deuren en schilderijen zijn een lust voor het oog.

>> Lees over m'n blog het andere Tibet

Het is het einde van de dag gaan we richting de Kaluts wat enige voorbereiding treft. Na enige navraag bij het hotel kreeg ik de volgende tips mee:

• Neem voldoende water mee;
• Neem wat te snacken mee
• Neem een zonnebril en een petje tegen de zon;
• Doe voldoende zonnebrand op;
• Doe goed schoeisel aan (en geen open slippers);
• Doe luchtige kleding aan maar wel met lange mouwen en lange broek. 

Ondanks het feit dat de dag zijn einde nadert neemt de temperatuur ziende ogen toe. Je voelt de druk van de warmte op je lichaam en hoofd. De raampjes staan open van de taxi waarmee we rijden en we voelen de hitte op onze huid. Bijna misselijk makend. Gelukkig hebben we voldoende water bij ons om onze constante droge mond te spoelen. Niet zo vreemd natuurlijk als onze chauffeur ons verteld dat er hier in 2005 meer dan 70 graden Celsius is gemeten. 

Het is voorjaar als ik de Kaluts bezoek wat een prima periode is. De zomermaanden in Iran (Juli t/m September) kun je beter vermijden. We krijgen van onze chauffeur te horen dat zelfs veel voorkomende diersoorten in een woestijn, zoals slangen en schorpioenen, deze hitte niet overleven. Maar de hoge temperaturen zorgen er ook voor dat er geen enkele plant of struik groeit.  In de winter, vertelt onze chauffeur, moet je warme kleding mee want dan kan het hier echt koud zijn en worden. Alleen bij de gedachte aan een muts op je hoofd …

We parkeren de auto en doen voorzichtig de portieren open. De warme lucht daalt op ons neer en binnen de kortste keren voel je een zweet straaltje over je rug lopen en plakt je broek aan je benen vast. Bloedhete lucht circuleert tussen je broekspijpen en enkels en de voelt als het ware je gezichtsplooien strak trekken door de droogte. Het rulle zand afgewisseld met stenen en grind voelt zwaar en een sprong op een rots voor een overzicht-foto bekoop je direct met zweetparels op je voorhoofd. Dit is dus echte hitte! 

>> Lees over m'n blog blik op het Noorderlicht

Na wat kleine foto-stops parkeren we de auto aan de kant van de weg waar de chauffeur ons maant om al onze spullen mee te nemen. Niet vanwege criminaliteit (we hebben nog niemand anders gezien) maar omdat we hier de zonsondergang gaan bekijken. Ik grits m’n sarong (ooit gekocht tijdens een trip naar Indonesië) en wikkel deze om m’n hoofd voor bescherming. Daarnaast ben ik opgelucht dat ik m’n grote bergschoenen aan heb; snikheet maar ik verbrand m’n voeten niet aan het kokendhete zand en kan mij ook niet bezeren aan de scherpe stenen en rotsen.

We klauteren een hoge rots op en nemen plaats op een soort van stenen plateau. Met onze rug tegen de wand aan nemen we plaats en genieten van het adembenemende uitzicht – letterlijk en figuurlijk. Je kijkt uit naar een Mars of een maanlandschap. Dor, droog, rotsen, zand met daartussen rotsachtige zandkastelen van soms wel tientallen meters hoog.

Stilzwijgend zien we de zon langzaam ondergaan. De schaduwen worden langer terwijl de wind om ons rotsblok heen waait. De lichtval veranderd continue en eigenlijk wil je van elk nieuw moment een foto maken. Alles vastleggen. Maar opeens is de zon onder en maakt onze chauffeur duidelijk dat we zo vertrekken. We rijden nu in een keer terug naar Kerman en worden weer keurig netjes bij ons hotel afgeleverd. Ik had dit niet willen missen!