BLOG: Gmunden (Oostenrijk)

Het is aan het einde van een lange reis door 2 continenten als ik besluit nog een paar dagen te vertoeven bij een vriendin van mij; nou ja eigenlijk een meisje wat ik tijdens m’n eerste wereldreis heb ontmoet en graag nog wel weer een keer wil zien.

Ook zij is dolenthousiast om mij weer te ontmoeten en vandaag is de dag dat ik vanuit Linz richting het kleine plaatsje Gmunden, Oostenrijk zou komen aangezien zij daar woonachtig is.

Voordat de trein vertrekt probeer ik haar nog via een vaste telefoon te bellen om nogmaals te bevestigen dat ik haar kant op kom. Ik heb geen mobiele telefoon bij mij en helaas neemt zij de telefoon niet op. Toch besluit ik die kant op te reizen en dan maar te zien. 

Ik koop een treinticket naar Gmunden en binnen een uur kom ik aan in het gezellig en knusse Salzkammergut dorpje aan de Traunsee. Nadat ik gevraagd heb mijn tas te stallen in het infocentrum is er eindelijk gereageerd op mijn email maar nog steeds zonder tijd, plaats, adres o.i.d. en ik email direct terug dat ik vanaf 1730 op het stadhuisplein zal zitten midden in het dorp.

´s Middags geniet ik van het mooie weer in de zon aan het glinsterende meer met z´n prachtige uitzicht over de bergen. Het is ongeveer tegen vijven dat ik alvast besluit op het plein te gaan zitten te wachten. Er is inmiddels een camera-exhibitie met een bandje en vrouwen in traditionele Oostenrijkse klederdracht.

Na uren naar het klokkenspel van het stadhuis te hebben gekeken waar ook de tijd wordt weergegeven staat de klok inmiddels op acht uur ’s avonds en nog steeds niets. 

Veel keus qua slapen is er niet; of bij het dure hotel (een kamertje is hier 75 euro) aan de andere kant van het pleintje of ergens zelf een plekje vinden. Vervelend feit is dat ik zelf geen tent bij mij heb, wel een slaapzak.

Maar het bos inlopen is er niet bij gezien de hoge bergen aan alle kanten. Ik wandel wat heen en weer op de boulevard voor een geschikte plaats; een bankje in het parkje of toch ergens op de grond?

Om half twaalf valt mijn beslissing op een parkje aan het meer, op de grond, in het donker, helemaal tegen een hek aan. Het is ook onder de bomen die mij hopelijk droog gaan houden en ik geniet voordat ik mijn slaapzak inga nog even van het prachtig verlichte kasteel aan de oevers. Ga ik dit echt doen? 

Als ik ´s morgens wakker wordt blijkt dat ik toch nog redelijk geslapen heb hier. Alleen het geklots van het water tegen de kade aan heeft me een aantal keer wakker gemaakt. Het is kil als ik snel (voordat wandelaars mij hier zien liggen) m’n slaapzak en andere spullen in pak. In het water van het meer fris ik me op en koop wat ontbijt bij de supermarkt alvorens ik naar het station loop.

Ook daar probeer ik meerdere keren te bellen maar nog steeds geen antwoord.

Ik ben er wel een beetje klaar mee en koop een treinkaartje naar Wels. Wat een Tiroler avond had moeten worden met typische Oostenrijkse gastvrijheid, versnaperingen en slapen in een warm droog en schoon bed werd een nachtje in het parkje aan de waterkant. Een ervaring rijker, een illusie armer.