BLOG: Een bijna-amputatie in Estland

Oktober 2024

Het gaat wel een beetje pijn doen zegt het meisje in gebroken Engels. Een beetje boel begrijp ik uit haar woorden. Er komen twee behoorlijk uit de kluiten gewassen broeders aan die beiden op mij aflopen. Word ik knock-out geslagen? Zetten ze een fles jenever aan mijn keel of zoiets? Of snoeren ze mij straks vast op een ziekenhuisbed? Leg je hand maar op de armleuning neer. De heren zijn hier alleen om je arm in bedwang te houden. Dit meent ze niet?

Ze pakt m’n vingers en spreid deze uit op het uiteinde van de leuning. Het is als een keukenmesje maar de glinstering doet mij denken aan een scalpeermes. Op het moment dat ze richting mijn hand gaat draai ik m’n hoofd weg. Een flinke pijnscheut en het voelt alsof ik buiten bewustzijn val. Rustig ademhalen zegt ze als ik snak naar adem. Het ergste is voorbij herhaalt ze nog een keer terwijl ik letterlijk op het puntje van de stoel zit. 

Het is een prachtige plek. Ik heb in Sigulda een soort van camping gevonden aan de rivier. Er staat een klein houten gebouwtje wat lijkt op een boothuis. Je kunt met een lange houten trap vanaf de richel naar beneden kuieren of rollebollend over wat wij later de skipiste noemen. Volgens mij was het een rodelbaan die al jaren gesloten was. Later zou blijken dat ik geluk had met inchecken want ik heb daarna nooit meer iemand gezien. Ik kon elk plekje kiezen die ik wilde.

Omdat ik alleen een backpack-tentje mee had koos ik een idyllisch klein plaatsje uit tussen twee bomen langs de rivier. Als ik ’s morgens wakker werd en m’n rits opende kon ik de hele rivier over kijken. Met m’n waterkokertje maak ik koffie en smeer wat broodjes. Zittend op m’n matje voor m’n tent geniet ik van het kampeerleventje. 

Het EK voetbal is in volle gang en ’s avonds kijken we met volle aandacht van de wedstrijden. Verdomme, ben ik nou alweer geprikt? Ik ben altijd al gevoelig geweest voor muggenbeten en dat blijkt nu maar weer. Maar wat een irritant bultje is dit zeg. De hele avond heb ik moeite om van die plek af te blijven. Bij terugkomst in m’n tent zou ik eerst een behoorlijke straal “offbite” erop spuiten. In de ochtend is het niet beter; sterker nog het jeukte als de ziekte. Ik probeer van alles; van een kruis erin zetten om het gif te delen tot het bijeen brengen van huid om de eventuele pus eruit te drukken. Beiden helpen niets.

De dagen erop wordt de jeuk erger. De bult is groeiende. Het zit aan de bovenkant op m’n rechterwijsvinger. Ik probeer zout water en het is wel duidelijk dat dit niet een doodgewone mug is geweest die mij zo vaak vijandig is. Omdat ik best angstig ben voor dokteren en spuiten huiver ik voor een bezoek ervan en zeker in het buitenland. Mijn plan is om te wachten tot de bult zo groot is dat ik deze uit kan knijpen. De jeuk is inmiddels weg als de bult nu dik een centimeter boven m’n normale huid uitkomt. Hij staat op barsten. 

>> Lees over m'n blog over het spuugincident in Addis Ababa, Ethiopië

Als ik ’s morgens wakker word zie ik dat de puist open is. Gebarsten. Maar wat schetst mijn verbazing; ik zie heel weinig pus. De huid is helemaal open gespleten en staat strak. Binnen is het zoals een vulkaan – rood geruld gehakt met kleine stukjes pus. Het ziet er niet uit en ik weet dat het niet goed zit. Het is hetzelfde jaar dan ik in het ziekenhuis heb gelegen in Afrika maar er zit niets anders op.  

Toch maar naar een eerste-hulp

Ik reis naar de hoofdstad Tallinn en check in bij een strandpaviljoen die ook opties tot camping aanbiedt. Bij de receptie vraag ik naar een ziekenhuis in de buurt. Ik streep het aan op een kaartje in m’n reisgids en ga op pad.

Met enige twijfel slenter ik naar de hoofdingang en meld mij bij de balie. Enige minuten later word ik opgehaald en naar een ander gebouw gebracht. Bij het laten zien van mijn opengereten wond baar ik toch enige verbazing. Er wordt een dokter bijgehaald en ik leg uit dat ik waarschijnlijk  gestoken ben door een mug. 

Enigszins opgelucht haal ik adem als ik hoor dat hij vorige maand een Amerikaan heeft onderzocht die een dezelfde open wond had als ik. Alleen veel groter – zo groot als een tennisbal op z’n kuit. Hij was gestoken door een mug nabij een rivier. Morgen moet ik terugkomen en dan gaan ze proberen de puist open te snijden. 

Het heeft verschrikkelijk geregend vannacht. Ik kruip m’n tent uit en voordat ik bij de picknicktafel ben zijn m’n schoenen al drijfnat. Ik pak wat spullen bij elkaar en wandel de vier kilometer langs de baai van m’n campingplaats naar het centrum van Tallinn. Wandelend door de stad ben ik blij als het op een gegeven moment tijd is om naar m’n afspraak van het ziekenhuis te gaan.

Gisteren heb ik te horen gekregen dat ik direct naar de desbetreffende afdeling kan doorlopen. Ik meld mij en kan eigenlijk direct doorlopen naar dezelfde plek als waar ik gisteren was.

Het meisje vraagt mij op de bank te gaan zitten. Ernstig zegt ze dat besloten is de wond open te snijden. Het vuil moet eruit zegt ze. Hopelijk lukt dat anders zitten we echt met een probleem zegt ze. Ze vraagt of ik ook pijn heb in de rest van m’n hand of arm? De afgelopen tijd niet antwoord ik maar het begint nu wel een beetje te drammen. Voordat ze mijn maant een beetje achterover te gaan zitten zegt ze dat als ze niet al het pus eruit kunnen halen het ook mogelijk kan zijn dat ik m’n vinger verlies of erger.   

Een hele grote naald 

Je kunt beter even niet kijken zegt het meisje wat mij gisteren ook hielp. Ze pakt een grote naald en drukt haar duim op de achterkant waarna een proef-spuitje de naald aan het uiteinde verlaat. Veel gaat het waarschijnlijk niet helpen, deze verdoving, zegt ze met een pijnlijk gezicht. De wond is te erg geïnfecteerd excuseert ze zich. Je moet wel een beetje ontspannen hoor zegt ze terwijl ik als verdoofd in de stoel zit nadat ze de spuit uit de puist heeft gehaald.

M’n hoofd stampt en m’n ogen voelen alsof ze eruit ploppen straks. Nu moeten we toch echt gaan snijden. 

>> Lees over m'n blog over mijn nachtje in het park, Gmunden, Oostenrijk. 

Opgefokt als een angstig dier kijk ik voor mij uit als het meisje zegt dat het voldoende is voor vandaag. Ze heeft een pingpong bal van pus uit de wond gehaald. Alles zat onder je vlees geeft ze aan terwijl ik bijna over m’n nek ga. Ik durf pas weer te kijken als er een grote witte lap over de wond is gegaan en m’n hand ingepakt.

Nu laten rusten en de komende dagen zul je op dagelijkse basis terug moeten komen om je verband te verwisselen en te checken of het goed gaat. Opgelucht wandel ik het ziekenhuis uit. Gelukkig ben ik op een lange reis en voor mij is het totaal niet vervelend dat ik terug moet komen voor controle.

De dagen erop zou ik elke dag rond dezelfde tijd terugkomen. Ik weet mij te herinneren dat op de eerste controle dag de wond als een pacman-mond openstond. Het ziekenhuis smeerde er een gel in die de wond schoonde. Het vuil werd eruit gefilterd en kwam terecht op het verband wat elke dag geel kleurde aan de binnenkant. Na vijf keer terug geweest te zijn was de wond grotendeels dicht en zag het er goed uit. 

Bij het bedanken van de assistent of zuster bij het ziekenhuis vroeg ik aarzelend of ik nog iets moest betalen. Nooit heb ik haar antwoord begrepen. Welnee dat hoefde niet, ze had het met alle liefde gedaan had ze gezegd. Het plan was om na de Baltische Staten met de boot naar Finland te reizen en ik vroeg haar of het verstandig was om m’n reis te vervolgen. Verstandig misschien niet maar voor je wond op zich hoef je deze niet af te breken. Zeker niet als de wond straks helemaal dicht is. En het litteken zal je deze tijd doen herinneren.

Ze vroeg mij wel te beloven dat, indien ik weer thuis was in Nederland, even naar m’n eigen arts te gaan en de wond te laten zien en het verhaal te vertellen.

Maanden later zou ik terug in Nederland een afspraak maken met m’n huisarts. Ik vertelde het verhaal van de mug die mij had geprikt in Estland en liet een foto zien van de open wond. Ook zij had geen idee wie of wat mij geprikt heeft maar wel dat ik verschrikkelijke geluk heb gehad. Ten eerste om niet een vinger, arm of meer te hebben verloren vanwege amputatie en ook omdat ik niets hoefde te betalen voor de ingreep. Zij liet mij ook een ding beloven; indien ik ooit terug zou gaan naar Estland om terug te gaan naar het ziekenhuis en een dikke blos bloemen te laten bestellen voor de dienstdoende assistente. 

>> Lees over m'n blog over m'n onverwachte verblijf in het politiebureau in China.