BLOG: Smerige truc in Ethiopië

Verandering van spijs:

Ik wandel door de lange gang waar ik een paar dagen eerder ook heb gelopen. Toch is de situatie helemaal anders. Politieagenten schieten langs mij heen en er wordt totaal geen notie van mij genomen. Dat was wel anders, vorige week, toen elke agent wilde weten wat ik daar kwam doen.

Nu rennen ze voorbij, opgewekt en vrolijk. Breed lachend dragen zij schalen vol met popcorn en cake en thermosflessen met koffie. Blijkbaar is er iets te vieren al blijft het gissen wat dat precies is. Het zaaltje waar ik toen heb gezeten is nu ingericht als presentatieruimte. Ik zal toch niet de ster van de dag worden?

Op zoek naar ........ 

Ik gris het papiertje uit mijn binnenzak waarop ik de naam van de toen dienstdoende agent heb opgeschreven. Gelukkig denk ik nu, anders had ik niet weten waar te beginnen. Ik ben erbij gaan staan, om wat meer “aangezicht” te hebben en probeer bij elke voorbij flitsende agent mijn papiertje te laten zien. Op mijn gezicht moet een zoekende blik te zien zijn geweest, vast vreselijk komisch voor de mensen aanwezig.

Als ik denk dat dit vandaag niets gaat worden staat uit het niets opeens de agent in kwestie voor mijn neus. Ik herken hem direct en we beginnen beiden te lachen. Ik uit opluchting, hij gewoon omdat dat gewoon is hier in Ethiopië. 

Ik word meegenomen en mag, vreemd genoeg, plaats nemen op een bed in een klein stoffig kamertje. De agent pakt een papier uit z’n map die ik herken als de aangifte die vorige week is opgemaakt door een vertaler. Opgelucht haal ik adem. Er lijkt toch enige organisatie in deze chaos. Een agent begint een deel van de aangifte over te schrijven in drievoud en maant mij te blijven zitten waar ik zit als “mijn” agent weg de gang weer op loopt.

Een kerk in de aangifte? 

Om de zoveel minuten zie ik hem langs wandelen niet wetende wat hij precies aan het doen is. Het is ongeveer een half uur later als hij er ook weer bij gaat zitten en mij een lekkernij aanbiedt. Ik zie wat stempels op het blad staan voordat hij deze in een grote bruine map stopt. Hij begint een heel verhaal tegen mij in gebroken Engels over een kerk en ik begrijp er geen jota van. Wat heeft een kerk nu te doen met mijn aangifte?

Er worden mensen bijgehaald en al etende begin ik te begrijpen dat er in deze kerk een politiecommissie dienst doet en ik mijn aangifte daar moet inleveren? Of toch niet? 

 Addis Ababa

Nietsvermoedend wandel ik op mijn dode akkertje terug van een bezoek aan het Nationaal Museum. Ik ben gisteren veilig geland in Addis Ababa, hoofdstad van Ethiopië, het enige Christelijke land in de Hoorn van Afrika.

Het is droog heet en ik heb een kamer geboekt in een hotel dat ooit als paleis heeft gediend voor een Ethiopische prinses.

Dromen

In gedachten ben ik al bezig mijn spullen in mijn tas beter te ordenen. Ik ben al op reis maar in mijn hoofd ben ik nog thuis. Dat duurt bij mij altijd een paar dagen. Een man die een stukje voor mij loopt op straat draait zich om en produceert een grote fluim die op mijn broek en shirt terechtkomt. De man excuseert zich ogenblikkelijk en enigszins verbaast maak ik duidelijk dat ik wel verwacht dat hij eerst even zijn “troep” opruimt voordat hij verder loopt.

Geen probleem lijkt hij mij te willen zeggen met een kwalijke blik. Uit zijn broekzak produceert hij een papieren zakdoekje en ik denk nog hoe hij zo dom kon zijn om mij – bijna 1,90 meter lang – niet te zien aankomen in zijn ooghoek midden op straat. De fluim is reeds in twee gedeelten gebroken en terwijl ik mijn shirt straktrek is hij bezig met mijn broekzak schoon te vegen.

Ik heb wel door dat de man iets schoonmaakt dat helemaal niet smerig is maar mijn Europese naïviteit heeft na een dag reizen de overhand. 

Gepland en uitgevoerd

Opeens staat de man op, rent naar een stilstaande auto langs de kant van de straat en weg is hij. Verbouwereerd kijk ik de man na en kijk daarna naar mijn broek.

Er staat een rits open van de zijkant van mijn reisbroek. Daarin zat een minuut geleden nog de goed gevulde portemonnee die ik later vanmiddag wilde verruilen voor een beurs met wat contant geld met een plastic draad eraan.

Ook wilde ik m’n pasjes scheiden van mijn contante geld en deze opdelen in kleinere porties verdeeld over mijn spullen. Nu ben ik gerold midden op de dag, midden op straat! De eerste keer in mijn reisloopbaan. Dat kon mij niet overkomen denk ik nog terwijl ik niet weet wat te denken en doen.

Mijn gedachten nemen een sprong en ik probeer te achterhalen wat er allemaal in zat; een paar kaartjes, een tweede pinpas, dollars, euro’s en ik had net het lokale geld - de Birr - gepind. Wat nu? 

Blauwe vingers

Ik ben inmiddels in drie verschillende ruimten geweest als ik eindelijk plaats mag nemen en er iemand achter een leeg stuk papier komt te zitten. Een vertaler komt erbij zitten en nog twee andere agenten. De man schrijft zijn vingers blauw terwijl er toch niet heel veel te vertellen is.

Na een half uurtje staat het op papier en ik mag even wachten tot ik de aangifte mee kan nemen. Alles geregeld zou je zeggen. Helaas, het is weekend dus er worden geen officiële aangiftes verstrekt.

Of ik dus maandag even terug wil komen? Aangezien ik morgen vertrek naar het noorden van het land vraag ik of de man zijn naam wellicht op een papiertje wil schrijven en vertel dat ik het over een aantal dagen ophaal. Geen enkel probleem maakt de agent mij duidelijk.  

Fouilleeractie

Na een korte fouilleeractie mag ik naar kamer 19 lopen wat een jaren 60 ogend bouwvallig kantoorruimte is waar drie agenten zitten.

Eentje zit de krant te lezen, de ander is overschrijfwerk aan het doen en de derde spreekt mij in perfect Engels aan en verzoekt mij te gaan zitten op een doorgezeten stoel. De eerste vraag die mij rijst, is die wat ik hier kom doen?

Er wordt mij gezegd dat dit nodig is om het officieel te maken en na het doorlezen van mijn aangifte zegt de man dat ik ook nog naar de Nederlandse ambassade moet en daarvoor nog naar een vertaalbureau om het om te zetten van “Amharic” naar het Engels of Nederlands.

Van kamer naar kamer

Maar ik ben nog niet klaar hier – er wordt verteld dat ik naar kamer 4 en daarna kamer 5 moet gaan voor respectievelijk nog een stempel en een handtekening. Kamer 4 moet ook dienen als archiefkamer want er liggen ordners tot aan het plafond en mij doet het denken aan een Tibetaanse bibliotheek zoals ik die in Lhasa heb gezien. Hier krijg ik een stempel en dan naar kamer 5 en binnen de kortste keren zit ik weer in kamer 19 waar nog een handtekening volgt en ik kan eindelijk gaan.

Ik ga het vandaag allemaal niet meer redden dus het vertaalbureau en de ambassade stel ik uit. Eerst reis ik naar de Omo vallei in het zuiden des lands. 

Transfergeld en pinpassen

Er moeten nog nieuwe pinpassen opgestuurd worden naar Ghana, via een transferbureau moet geld naar mij worden overgemaakt en bij thuiskomst in Amsterdam moet ik nog proberen dit geld allemaal terug te zien krijgen van de verzekering.

Denkend aan alle tumult gaat toch mijn gedachten steeds uit hoe dit in godsnaam mij kon overkomen. Ik reis al jaren en toch werd ik zo gemakkelijk in de maling genomen door zo’n domme maar efficiënte smerige truc.

Weer beroofd? 

Maanden later wil ik een drukke bus instappen in Tunis, de hoofdstad van Tunesië. Allang had ik nieuwe pinpasjes in bezit en voldoende contant geld. Binnen was het druk en buiten stonden nog een tiental mensen te wachten om achterin in te stappen.

We werden naar binnen geduwd en ik voelde overal handen op mijn kleding. Na een paar haltes stap ik uit en ga even op een bankje zitten en voel over mijn broek heen. Ik voel mijn pasjes en een stapeltje opgerold geld zitten - veilig in een eigen gemaakte zak aan de binnenkant van mijn reisbroek.

Het heeft soms lachwekkende taferelen opgeleverd als ik ergens moest betalen maar ik zou nooit meer gerold worden!