Het is ongeveer half twee in de middag als de Hongaarse buschauffeurs mij er “gevaarlijk” uit laten op de snelweg. Ik pak snel m’n grote tas uit het ruim en bedank de heren. Ze zoeven alweer weg. Ik begin te lopen en kom na zo’n 2 a 3 kilometer in de stad aan.

En het stukje lopen richting het centrum valt vies tegen en ik voel m’n shirt tegen m’n lichaam kleven van het zweet. Na m’n late lunch loop ik naar het busstation wat niet veel verder is gelegen. De bus komt pas over een uur en ik zoek een goede liftplek. Er stopt eigenlijk direct een auto en ik stap in.

Eigenlijk moet hij naar het gehucht Straza verderop maar hij vind het fantastisch om naast iemand te zitten die hem weer wat Engels bijbrengt en hij wil me wel even brengen naar Dolmice.

Er staan hier een aantal informatiepanels – eentje over het nationaal park Kocevski Rog en de andere over het leven hier in het bos van de partizanen.

Ik zet m’n grote tas tegen het hek aan en kijk ’ns om mij heen – des te beter ik kijk, des te meer huisjes ik zie. Buiten voor het propaganda huisje staan een aantal houten bankjes – waarschijnlijk werd hier een soort van les gegeven.

Het huisje zit dicht, maar niet goed – ik pak de steen voor de deur weg en kan op deze manier binnen komen. Binnen staan houten bedden, bankjes en er zijn foto’s, krantenknipsels, mappen en informatiebladen op houten panels geprikt. Er zit wat Engels tussen maar het is meeste is (helaas) in het Sloveens. Het valt mij op hoe goed alles binnen is bewaard – zal dit nog wel origineel zijn? Ik loop verder en zie nu wat houten huisjes in een grote kuil staan.

Het eerste van velen

Hier blijkt het eerste huisje van het kamp te zijn, de keuken en voorraadhuisjes – sommige hebben zelfs een houten vlonder en terras terwijl de keuken helemaal open is. Er staat zelfs een bankje waar ik straks m’n eigen eten op kan warm maken. De huisjes hier in de kuil hebben wat weg van Hans en Grietje woninkjes – allemaal verschillend van grote en vorm, maar allen in dezelfde stijl gebouwd.

Ik lees dat hier later voorstellingen (theater) werd gegeven en ik zie houten bankjes als in een theater tegen de heuvel aangebouwd zijn. Het is bijna lief. Ik loop de kuil uit en ga op zoek naar de andere (van de in totaal 26 huisjes) – op elk huisje is een houten plaquette gespijkerd met daarop het nummer en de functie van het huisje. Sommige zijn open, de meeste niet – af en toe kun je door het raam naar binnen spieken en andere zijn helemaal afgesloten.

Ik zie er een waar heel veel blokken hout in liggen maar ik ben er ook in eentje geweest waar vele houten stapelbedden in stonden en ik bijna was ingetrokken. Over het algemeen zijn ze nog in een prima staat; groepjes huisjes liggen een paar honderd meter bij elkaar vandaan en zijn gecamoufleerd door talloze bomen en kalksteenrotsen.

Als ik bijna alle huisjes heb gehad (de radiohut schijnt echt een stuk hoger en verder te liggen) is het tijd om een plekje te gaan vinden. Niet te ver bij de basis vandaan maar ook niet te dichtbij – mochten er nog andere toeristen of gasten komen.

Ik twijfel om in zo’n hut te gaan slapen – het lijkt me wel heel stoer maar als iedereen dat gaat doen dan wordt het een zooitje. Ik zou ook niet lekker rustig kunnen slapen denk ik.

Ik ben overigens wel heel blij dat “Gregor” mij helemaal hier naartoe heb gebracht – nu heb ik de basis helemaal alleen gezien en kan ik direct hier blijven slapen. We hebben namelijk maar een auto (of eigenlijk truck) hier voorbij zien rijden – een grote oplegger met bomen. Ik sprint terug en vind m’n grote tas – ik ga terug naar de kuil waar ik ergens langs de rand een plekje moet zien te vinden.

Dan heb ik een prachtig zicht op de basis en niemand kan die richel opklimmen en ben ik dus aan een kant helemaal veilig. Een piepklein plekje vind ik naast een grote steen met daarop een gigantische boom met enorme wortels die om de steen zijn gegroeid. Ik lees de brochure die ik eerder heb gevonden en realiseer dat ik hier echt helemaal alleen ben (en blijf). Terwijl ik hier op een grote steen voor mij uit zit te staren vliegt er opeens over m’n hoofd een kleine buizerd heen.

Als het begint te schemeren zet ik m’n tent op en ik hang alvast m’n etenszak in de boom een paar meter verderop. Dit bos herbergt de grootste groep bruine beren van Europa en daarnaast leven hier wilde zwijnen, lynxen, dassen, wilde katten en wolven. Na het poetsen van m’n tanden hang ik ook m’n toilettas in de boom – beren schijnen zelfs je hele tent aan flarden te scheuren voor je tandpasta!