Colca Canyon (vallei)

We rijden Arequipa uit aan de noordzijde en rijden richting het noordwesten naar het Nationale Park van “Salinas y Aguada Blanca”.

Nadat we de vulkanen El Misti en Chachani zijn gepasseerd komen we op een plateau – el altiplano - dat gemiddeld op 4300 meter hoogte ligt. Het landschap is kurkdroog, geel – bruin met hier en daar wat kale heuvels.

Als je de foto’s zou bekijken zou je zeggen dat het een woestijn is met de scherpe zon en de nietszeggende rotsachtige ondergrond. We rijden door dit desolate terrein en stoppen even verderop. Onze gids, chauffeur, kok en hosteleigenaar wijst op een aantal vicuna’s die zich verderop begeven. Het is familie van de gedomicilieerde lama alleen iets kleiner en is zwaar bedreigd.

Het stof schiet weg als we weer wegrijden en ik moet er niet aan denken dat de jeep hier zonder benzine komt te staan.  Voordat we richting de Colca vallei rijden stoppen we nog even om het “harde mos” te zien wat hier groeit. Lokale bewoners hebben stapels stenen gemaakt voor goed geluk. We moeten even wachten als een bewoonster hier met haar geiten over een smal pad komt.

De pas die we over moeten om in de vallei te komen is 4800 meter hoog en vanuit hier is ook de Nevado Ampato zichtbaar met z’n ruim 6300 meter hoogt en z’n besneeuwde pieken.

Onze gids stopt even verderop zodat we een behoorlijk stuk zelf kunnen lopen en een echt gevoel kunnen krijgen van de vallei. Omdat deze een stuk lager ligt dan het plateau waar we vandaan komen zien we hier vele kaktussen groeien tussen de stenen in.

Natuurlijk hopen we dat we een viscacha spotten tussen de vele rotsen die hier liggen.

Het is een kruising tussen een marmot, eekhoorn en konijn maar helaas. Het is wel de bedoeling dat je je gezicht en handen insmeert want het is hier droog en heet; er waait ook een behoorlijke wind door de vallei.

Aankomst 

Het is al eind middag als we in het dorpje Yanque aankomen waar we blijkbaar blijven vandaag. We halen onze tassen van het dak van de jeep en zetten deze in het huis, wat later het huis van een tante van de eigenaar blijkt te zijn. Onze gids maakt duidelijk dat we nog wel wat tijd hebben voor het diner en het leuk is een ommetje te maken in dit gehucht.

Terwijl het stel de ene kant opgaat wandelen wij de andere kant op. Ik moet direct denken aan een Amerikaanse western vanwege de ragebollen die hier door de lege verlaten straten waaien. We nemen een kijkje bij de 18de -eeuwse kerk die bij het plein staat en gaan daarna terug. Eten wordt geserveerd op een klein houten gammele tafel en smaakt traditioneel en is super. We maken ons op voor dag 2.

We moesten onze wekker vroeg zetten en na het ontbijt binden we onze tassen weer vast op het dak en gaan op pad. Het is niet ver rijden naar Cruz del Condor (of Chaglla) waar nog een andere jeep geparkeerd staat.

De kloof voor ons is het woongebied van een familie Andes-condors. Deze zeer bedreigde vogel vliegt ’s morgens (en ’s avonds) op de lucht van z’n slaapplek diep in de kloof naar boven.

Op deze manier komt hij op een gegeven moment zo dichtbij dat het erop lijkt alsof je hem kunt pakken. Overdag kan hij wel 200 km vliegen om dode karkassen te vinden waar hij voornamelijk van leeft.

Het is 07:00 in de ochtend en vol verwachting kijken we de 1200 meter diepe vallei in. Niet veel later, als nog een jeep is gearriveerd, zien we een stip verschijnen die heen en weer vliegt van rots naar rots.

Op sommige stukken zien we hem niet door overhangend gesteente om hem dan opeens een stuk hoger (en dus dichterbij) weer te spotten. Het is een prachtige zwart-witte vogel die een spanwijdte bereikt van 3 meter! Het is daarmee een van de grootste vogels ter wereld. Als de vogel nog iets onder ons vliegt merken we een tweede exemplaar op. Moeilijk te fotograferen, zelfs nu hij op ooghoogte voorbij zoeft.

Het is een uur later als we het stel verder zien vliegen op weg naar hun jachtgebied van vandaag. Wat een ervaring!

De Condor: 

Het eerste stuk is plat en het grindpad ligt tussen hoge struiken in. In de verte zien we de inmiddels bekende landbouw-terrassen en wat kale heuvels. Het zweet gutst uit m’n voorhoofd en het stof stuift op.

Opeens staan we aan de rand van de klif en de gids wijst naar de oase die we bij de rivier zien liggen in de diepe kloof. We zien palmbomen en een schitterend helder blauw zwembad. Daar gaan we slapen wordt ons verteld.

Inkapad

We moeten wel eerst de heuvel naar beneden klimmen. Grote rotsen, stof en veel kaktussen vergezellen ons op de weg naar beneden. Het pad zigzagt naar beneden maar is na het Inkapad geen enkel probleem meer. Toch doen we er zo’n 2 uur over in totaal. 

Beneden wordt ons onze hut aangewezen en we leggen ons bedje klaar. Het is een rieten-hut met vier planken die moeten dienen als slaapplaats. De gids maakt duidelijk dat we mogen zwemmen in het zwembad of dat we plaats kunnen nemen onder de bomen op het terras. Na een frisse duik bestellen we een koud (maar prijzig) biertje en genieten daarna van een heerlijk maar simpel diner onder de bomen. Na het eten wordt het fris hier.